"Έφυγε" από τη ζωή ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος
Στεναχώρια στην οικογένεια του Ολυμπιακού, καθώς "έφυγε" σε ηλικία 100 ετών ο παλαίμαχος και θρυλικός παίκτης της ομάδας, ο υπερήφανος Πειραιώτης, Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Αθάνατος!
Στεναχώρια και συγκίνηση στη μεγάλη οικογένεια του Ολυμπιακού, καθώς το πρωί της Τρίτης (25/10) "έφυγε" από τη ζωή ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Ο βενιαμίν της θρυλικής πεντάδας των Ανδριανοπουλαίων, η οποία επί της ουσίας δημιούργησε και δόξασε τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς, τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, κατακτώντας τίτλους και διακρίσεις.
Μέχρι προσφάτος, ο κύριος Λεωνίδας, υπήρξε ο αρχαιότερος εν ζωή παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, ο οποίος "έφυγε" από τη ζωή όντας πλήρων ημερών, καθώς φέτος συμπλήρωσε 100 (!) χρόνια ζωής. Ο θρυλικός παίκτης, ο οποίος θα μείνει αθάνατος στις πιο υπερήφανες ερυθρόλευκες μνήμες, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά το 1911. Ήταν αδελφός του Γιώργου, Γιάννη, Βασίλη, Ντίνου της Θρυλικής πεντάδας των Ανδριανοπουλέων του Ολυμπιακού και της Εθνικής.
Επίσης, είχε άλλα δύο αδέλφια ποδοσφαιριστές σε πιο μικρές ομάδες του Πειραιά, τον Αριστείδη και το Στέλιο. Έκανε μεγάλη καριέρα στην Ολυμπιακό, ενώ αρχικά ασχολήθηκε με το στίβο και συγκεκριμένα με το τριπλούν. Φόρεσε 11 φορές τη φανέλα της εθνικής Ελλάδας και σημείωσε 2 γκολ. Τη φανέλα του Ολυμπιακού τη φόρεσε πρώτη φορά το 1927 και τελευταία το 1935 μόλις 24 χρονών.
Η οικογένεια των Ανδριανοπουλέων, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά, ήταν και είναι γνωστή και για τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες. Άλλωστε, είναι πασίγνωστο το θρυλικό γωνιακό μαγαζί της φαμίλιας στο κέντρο της πόλης, στη Πλατεία Κοραή απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο, το οποίο εδώ και πολλές δεκαετίες πουλάει υψηλής ποιότητας ανδρικά κουστούμια, αλλά και διάφορα άλλα ρούχα. Ο κύριος Λεωνίδας είχε αναλάβει εκείνος την επιχείρηση τα τελευταία χρόνια και όλοι τον θυμούνται να στέκεται και να κάνει βόλτες κοντά στο θρυλικό μαγαζί, με τον κόσμο να τον χαιρετάει και να συνομιλεί μαζί του για την κοινή τους μεγάλη αγάπη, τον Ολυμπιακό!
Σε βίντεο συνέντευξη Λεωνίδα Ανδριανόπουλου:
Ατάκες του Λεωνίδα Ανδριανόπουλου για τον Ολυμπιακό που αγάπησε και λάτρεψε:
*Γεννήθηκα το 1911 από πατέρα Τριπολιτσιώτη και μάνα Αναπλιώτισσα.Ο πατέρας είχε σπουδάσει νομικά. Θα έκανε λαμπρή καριέρα δικηγόρου, αν δεν προέκυπτε κάτι παράξενο στην οικογένεια. Ενας θείος πέθανε ξαφνικά και του άφησε στον Πειραιά ένα κατάστημα "Εδώδιμα - Αποικιακά".
*Ο αδελφός μου Γιώργος, ήταν αυτός που έφερε το ποδόσφαιρο στον Πειραιά. Σπούδαζε στο Κέιμπριτζ της Αγγλίας και είχε προχωρημένο μυαλό. Εγώ από την πλευρά μου λάτρευα τον αθλητισμό. Εκανα σκάμμα, έτρεχα 100 μ. και εμπόδια, πηδούσα 1,85 μ. στο ύψος. Μέχρι και βόλεϊ έπαιζα.
*Και οι πέντε αδελφοί που παίξαμε στον Ολυμπιακό είχαμε παρατσούκλια: "ποδάρας" ο Γιώργος, "μπουλούκος" ο Ντίνος, "δάσκαλος" ο Γιάννης, "κελεμές" ο Βασίλης και "στραβοσουγιάς" εγώ, επειδή έγερνα λίγο προς τα εμπρός όταν έπαιρνα την μπάλα κι έτρεχα σαν τον άνεμο. Εγώ είχα τη δύναμη και τη γερή κεφαλιά.
*Ο Γιάννης ήταν ο τεχνίτης, ο απαράμιλλος σχεδιαστής του παιχνιδιού και ο άριστος ντριμπλέρ. Ο Βασίλης ήταν πολύ χρήσιμος στις πάσες και πολύ ωραίος άντρας, αυτός που άρεσε στον γυναικόκοσμο. Ο Ντίνος ήταν μαέστρος στις κοφτές μπαλιές και στην εκμετάλλευση του λεγόμενου "κενού χώρου". Ο Γιώργος, ο ψηλότερος της οικογένειας, ήταν ο γκολτζής.
*Δεν βγάζαμε δραχμή και η φτώχεια ήταν μεγάλη. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ακολούθησα ποδοσφαιρική καριέρα μόνο για τα λεφτά. Μπορεί να μην έβγαζα δραχμή, όμως, γνώριζα καλά ότι στο μέλλον θα έπαιρνα το μερίδιο μου...
*Τελευταίος (από τους πέντε) στον Ολυμπιακό έμεινα εγώ και αποχώρησα από την ενεργό δράση το 1934, σε ηλικία 23 ετών. Τη δεκαετία του 1930 το ποδόσφαιρο δεν έδειχνε να έχει μέλλον και προκοπή. Παίζαμε μπάλα, δίναμε την ψυχή μας στα γήπεδα, λατρεύαμε τον Ολυμπιακό και τιμούσαμε τη φανέλα, αλλά το όφελος μηδέν, σχεδόν τίποτα.
*Αν αγωνιζόμουνα σήμερα, θα έπρεπε να μου δώσουν πεντακόσια εκατομμύρια που λέει ο λόγος. Ημουνα λίγο σκληρός και πολύ γρήγορος και αυτά τα στοιχεία σήμερα θεωρούνται πολύτιμα. Συγγνώμη, δεν ήμουν απλώς ταχύς, ήμουν ο ταχύτερος όσων ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο στην εποχή μου. Και δυναμικός, δεν καταλάβαινα τίποτα. Εντεκα δευτερόλεπτα τα εκατό μέτρα έτρεχα και μάλιστα χωρίς να φοράω αβανταδόρικα παπούτσια.
*Αρχές της δεκαετίας του 1930, ήταν προγραμματισμένος ένας αγώνας του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γιώργος ανέλαβε την πρωτοβουλία και συγκάλεσε οικογενειακό συμβούλιο. «Γνώμη μου είναι να πάμε στην Τουρκία και να παίξουμε, και αυτό θα βοηθήσει ώστε να συμβιβάσουμε τα πράγματα μήπως και μπορέσουμε να βοηθήσουμε να αποκατασταθεί η φιλία των δύο γειτονικών χωρών» μας είπε... Αγωνιστήκαμε με θάρρος και λεβεντιά, όμως νιώθαμε γύρο μας το μίσος να βράζει. Ενας αστυνομικός θυμάμαι, λίγο πριν βγούμε στο γήπεδο, τράβηξε το πιστόλι του και έκανε πως μας σημαδεύει για να μας σμπαραλιάσει τα νεύρα. Μετά έβγαλε το κλομπ από τη μέση του και χτύπησε τον τερματοφύλακά μας.
*Ο αθλητισμός με έσωσε. Γι΄αυτό και τον αγάπησα. Εχω κάνει πέντε φορές στρατιώτης, δύο ναύτης, ενώ έχω υπηρετήσει και πέντε μήνες στο μέτωπο. Σε όλη μου τη ζωή ουδεμία φορά κάπνισα και ξενύχτησα. Και βέβαια, σημαντικό ρόλο σε όλα έπαιξε ο Ολυμπιακός. Είναι λατρεία. Εμείς τον φτιάξαμε και θα τον αγαπάμε μέχρι να πεθάνουμε.
H θρυλική πεντάδα των Ανδριανοπουλαίων:
Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος το 1935 στη μέση της φωτογραφίας:
www.redplanet.gr/
Επίσης, είχε άλλα δύο αδέλφια ποδοσφαιριστές σε πιο μικρές ομάδες του Πειραιά, τον Αριστείδη και το Στέλιο. Έκανε μεγάλη καριέρα στην Ολυμπιακό, ενώ αρχικά ασχολήθηκε με το στίβο και συγκεκριμένα με το τριπλούν. Φόρεσε 11 φορές τη φανέλα της εθνικής Ελλάδας και σημείωσε 2 γκολ. Τη φανέλα του Ολυμπιακού τη φόρεσε πρώτη φορά το 1927 και τελευταία το 1935 μόλις 24 χρονών.
Η οικογένεια των Ανδριανοπουλέων, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά, ήταν και είναι γνωστή και για τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες. Άλλωστε, είναι πασίγνωστο το θρυλικό γωνιακό μαγαζί της φαμίλιας στο κέντρο της πόλης, στη Πλατεία Κοραή απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο, το οποίο εδώ και πολλές δεκαετίες πουλάει υψηλής ποιότητας ανδρικά κουστούμια, αλλά και διάφορα άλλα ρούχα. Ο κύριος Λεωνίδας είχε αναλάβει εκείνος την επιχείρηση τα τελευταία χρόνια και όλοι τον θυμούνται να στέκεται και να κάνει βόλτες κοντά στο θρυλικό μαγαζί, με τον κόσμο να τον χαιρετάει και να συνομιλεί μαζί του για την κοινή τους μεγάλη αγάπη, τον Ολυμπιακό!
Σε βίντεο συνέντευξη Λεωνίδα Ανδριανόπουλου:
Ατάκες του Λεωνίδα Ανδριανόπουλου για τον Ολυμπιακό που αγάπησε και λάτρεψε:
*Γεννήθηκα το 1911 από πατέρα Τριπολιτσιώτη και μάνα Αναπλιώτισσα.Ο πατέρας είχε σπουδάσει νομικά. Θα έκανε λαμπρή καριέρα δικηγόρου, αν δεν προέκυπτε κάτι παράξενο στην οικογένεια. Ενας θείος πέθανε ξαφνικά και του άφησε στον Πειραιά ένα κατάστημα "Εδώδιμα - Αποικιακά".
*Ο αδελφός μου Γιώργος, ήταν αυτός που έφερε το ποδόσφαιρο στον Πειραιά. Σπούδαζε στο Κέιμπριτζ της Αγγλίας και είχε προχωρημένο μυαλό. Εγώ από την πλευρά μου λάτρευα τον αθλητισμό. Εκανα σκάμμα, έτρεχα 100 μ. και εμπόδια, πηδούσα 1,85 μ. στο ύψος. Μέχρι και βόλεϊ έπαιζα.
*Και οι πέντε αδελφοί που παίξαμε στον Ολυμπιακό είχαμε παρατσούκλια: "ποδάρας" ο Γιώργος, "μπουλούκος" ο Ντίνος, "δάσκαλος" ο Γιάννης, "κελεμές" ο Βασίλης και "στραβοσουγιάς" εγώ, επειδή έγερνα λίγο προς τα εμπρός όταν έπαιρνα την μπάλα κι έτρεχα σαν τον άνεμο. Εγώ είχα τη δύναμη και τη γερή κεφαλιά.
*Ο Γιάννης ήταν ο τεχνίτης, ο απαράμιλλος σχεδιαστής του παιχνιδιού και ο άριστος ντριμπλέρ. Ο Βασίλης ήταν πολύ χρήσιμος στις πάσες και πολύ ωραίος άντρας, αυτός που άρεσε στον γυναικόκοσμο. Ο Ντίνος ήταν μαέστρος στις κοφτές μπαλιές και στην εκμετάλλευση του λεγόμενου "κενού χώρου". Ο Γιώργος, ο ψηλότερος της οικογένειας, ήταν ο γκολτζής.
*Δεν βγάζαμε δραχμή και η φτώχεια ήταν μεγάλη. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ακολούθησα ποδοσφαιρική καριέρα μόνο για τα λεφτά. Μπορεί να μην έβγαζα δραχμή, όμως, γνώριζα καλά ότι στο μέλλον θα έπαιρνα το μερίδιο μου...
*Τελευταίος (από τους πέντε) στον Ολυμπιακό έμεινα εγώ και αποχώρησα από την ενεργό δράση το 1934, σε ηλικία 23 ετών. Τη δεκαετία του 1930 το ποδόσφαιρο δεν έδειχνε να έχει μέλλον και προκοπή. Παίζαμε μπάλα, δίναμε την ψυχή μας στα γήπεδα, λατρεύαμε τον Ολυμπιακό και τιμούσαμε τη φανέλα, αλλά το όφελος μηδέν, σχεδόν τίποτα.
*Αν αγωνιζόμουνα σήμερα, θα έπρεπε να μου δώσουν πεντακόσια εκατομμύρια που λέει ο λόγος. Ημουνα λίγο σκληρός και πολύ γρήγορος και αυτά τα στοιχεία σήμερα θεωρούνται πολύτιμα. Συγγνώμη, δεν ήμουν απλώς ταχύς, ήμουν ο ταχύτερος όσων ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο στην εποχή μου. Και δυναμικός, δεν καταλάβαινα τίποτα. Εντεκα δευτερόλεπτα τα εκατό μέτρα έτρεχα και μάλιστα χωρίς να φοράω αβανταδόρικα παπούτσια.
*Αρχές της δεκαετίας του 1930, ήταν προγραμματισμένος ένας αγώνας του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γιώργος ανέλαβε την πρωτοβουλία και συγκάλεσε οικογενειακό συμβούλιο. «Γνώμη μου είναι να πάμε στην Τουρκία και να παίξουμε, και αυτό θα βοηθήσει ώστε να συμβιβάσουμε τα πράγματα μήπως και μπορέσουμε να βοηθήσουμε να αποκατασταθεί η φιλία των δύο γειτονικών χωρών» μας είπε... Αγωνιστήκαμε με θάρρος και λεβεντιά, όμως νιώθαμε γύρο μας το μίσος να βράζει. Ενας αστυνομικός θυμάμαι, λίγο πριν βγούμε στο γήπεδο, τράβηξε το πιστόλι του και έκανε πως μας σημαδεύει για να μας σμπαραλιάσει τα νεύρα. Μετά έβγαλε το κλομπ από τη μέση του και χτύπησε τον τερματοφύλακά μας.
*Ο αθλητισμός με έσωσε. Γι΄αυτό και τον αγάπησα. Εχω κάνει πέντε φορές στρατιώτης, δύο ναύτης, ενώ έχω υπηρετήσει και πέντε μήνες στο μέτωπο. Σε όλη μου τη ζωή ουδεμία φορά κάπνισα και ξενύχτησα. Και βέβαια, σημαντικό ρόλο σε όλα έπαιξε ο Ολυμπιακός. Είναι λατρεία. Εμείς τον φτιάξαμε και θα τον αγαπάμε μέχρι να πεθάνουμε.
H θρυλική πεντάδα των Ανδριανοπουλαίων:
Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος το 1935 στη μέση της φωτογραφίας:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου