Μια... Λίβερπουλ προορισμένη για μεγαλεία
Μία ομάδα που έμελλε να γίνει πρωταθλήτρια Αγγλίας μόλις εννιά χρόνια μετά την ίδρυση της και να δημιουργήσει μία αυτοκρατορία τόσο επί πατρίου εδάφους όσο και στην Ευρώπη μία δεκαετία μετά την παγκόσμια ….ηγεμονία του εκλεκτότερου τέκνου της πόλης της, ενός αξεπέραστου ροκ κουαρτέτου με το ιδιόρρυθμο όνομα «τα σκαθάρια» (The Beatles), γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από... τρεις αιώνες. Φυσικά είναι η Λίβερπουλ!!!
Tα εφετινά της γενέθλια αν και έχουν την τεράστια ικανοποίηση να συνοδεύονται από τη μεγάλη από κάθε άποψη νίκη επί του αντίπαλου δέους που ακούει στο όνομα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συμπληρώνουν μία οδυνηρή 20ετία εξοστρακισμού από το θρόνο της πρωταθλήτριας της χώρας που αποτελεί τον διακαή πόθο των οπαδών της. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο αντίζηλος όχι απλά έχει ισοφαρίσει -το μέχρι την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα φαινομενικά απλησίαστο- ρεκόρ συγκομιδής τροπαίων στο αρχαιότερο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα του πλανήτη αλλά και απειλεί βάσιμα να το ξεπεράσει.
Η Liverpool F.C. ιδρύθηκε τον Μάρτη του 1892 μετά από την διαφωνία της επιτροπής της Εβερτον με τον πρόεδρο της Τζον Χούλντινγκ που παράλληλα ήταν και ο ιδιοκτήτης του γηπέδου της τελευταίας . Του θρυλικού «Άνφιλντ» που αποτελεί από την πρώτη ημέρα την μία και μοναδική μέχρι σήμερα κατοικία της την οποία όμως σχεδιάζουν εδώ και αρκετά χρόνια οι άνθρωποι της να αποχαιρετήσει αλλά είναι άγνωστο το πότε και πως τελικά θα γίνει αυτό.
Για να επιστρέψουμε όμως σ’ εκείνους τους νοσταλγικά ανεπανάληπτους καιρούς των πρώτων δεκαετιών της μπάλας στο Νησί, έπειτα από 8ετή παραμονή στο συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό σπίτι οι άνθρωποι της Έβερτον έκριναν τη χρονιά εκείνη σκόπιμο να μετακομίσει η ομάδα τους στο «Γκούντισον Πάρκ». Και ο πρόεδρος της ….επαναστάτησε δημιουργώντας μία νέα ομάδα στο μεγάλο αγγλικό λιμάνι ώστε να ….αποκτήσει ένοικο το γήπεδο του.
Το αρχικό της όνομα ήταν Everton F.C. and Athletic Grounds Ltd ( εν συντομία Everton Athletic) αλλά μετατράπηκε τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς σε Liverpool F.C. καθώς η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας αρνήθηκε να την αναγνωρίσει ως Everton.
Ο δρόμος των θριάμβων άνοιξε αμέσως
Το ότι το νέο ποδοσφαιρικό παιδί του Μερσισάιντ ήταν φτιαγμένο για μεγαλεία φάνηκε αμέσως καθώς στην παρθενική της σεζόν κατέκτησε το πρωτάθλημα του Λάνκασιρ πριν κάνει την είσοδο της στην Β’ κατηγορία του εθνικού αγγλικού πρωταθλήματος στις αρχές της σεζόν 1893-94. Τερμάτισε εκεί στην πρώτη θέση και προβιβάστηκε στην κορυφαία κατηγορία της χώρας και μόλις έξι χρόνια μετά έβαλε στη συλλογή το πρώτο από τα 18 μέχρι σήμερα σχετικά της τρόπαια. Το κατόρθωμα της επαναλήφθηκε μία 5ετία αργότερα (1906) ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1920 πανηγύρισε δύο διαδοχικές κατακτήσεις (22, 23). Ακολούθησε μία ξηρά περίοδος που τερματίστηκε με τον 5ο της τίτλο του πρωταθλητή Αγγλίας τη σεζόν 1946-47. Επτά χρόνια αργότερα όμως η ομάδα που είχε στο ενεργητικό της και δύο χαμένους τελικούς κυπέλλου Αγγλίας (1914, 1950) υποβιβάστηκε στην 2η κατηγορία.
Μία 5ετία μετά τον επώδυνο πρώτο και μοναδικό της μέχρι σήμερα υποβιβασμό και έπειτα από τον αποκλεισμό –σοκ από την ερασιτεχνική Γουόρτσεστερ Σίτι στο πλαίσιο του κυπέλλου ένας μετέπειτα θρύλος για το σωματείο του Λίβερπουλ αλλά και ολόκληρο το βρετανικό ποδόσφαιρο τεχνικός , ο αλησμόνητος Μπιλ Σάνκλι, κλήθηκε να καθίσει στον πάγκο της. Ο σπουδαίος αυτός Σκωτσέζος μάνατζερ έκρινε σκόπιμο να διώξει 24 παίκτες και να μετατρέψει έναν χώρο του «Άνφιλντ» που χρησιμοποιούταν ως τότε ως αποθήκη παπουτσιών σε αίθουσα όπου η προπονητική ομάδα θα συζητούσε θέματα στρατηγικής.
Ο δημιουργός της αυτοκρατορίας Σάνκλι και το θρυλικό "Boot Room"
Ο Σάνκλι και τα άλλα μέλη του μετέπειτα διάσημου "Boot Room" (ανάμεσα τους οι Μπομπ Πέισλι , Τζο Φάγκαν και Ρούμπεν Μπένετ) μεταμόρφωσαν από εκεί μέσα την εικόνα της ομάδας και έβαλαν τα θεμέλια μίας άνευ προηγουμένου για τα μεταπολεμικά χρόνια υπερδύναμης. Η ομάδα επέστρεψε στα σαλόνια του αγγλικού ποδοσφαίρου το 1962. Ήταν η εποχή που οι τρομεροί και φοβεροί λίαν συντόμως Μπιτλς ετοιμάζονταν να σαρώνουν σε δημοτικότητα με το απίστευτο τους μουσικό ταλέντο όχι μόνον τη γενέτειρα τους πόλη και την Αγγλία γενικότερα αλλά και κάθε γωνιά του πλανήτη.
Παράλληλα όμως με τη «μαγική 4αδα» στο Λίβερπουλ δημιουργούταν ένα ακόμα μεγαλειώδες σχήμα. Εκείνο των «κόκκινων» μέσα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Το 64 κατακτούσαν ξανά το πρωτάθλημα για πρώτη φορά έπειτα από 17 χρόνια στην απαρχή μίας 25ετίας συγκομιδής που καμία άλλη ομάδα πριν και μετά (με εξαίρεση σ’ αυτή την κατηγορία τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του σερ Άλεξ Φέργκιουσον τα τελευταία 20 χρόνια) δεν είχε να επιδείξει.
Ο αξεπέραστος Μπομπ Πέισλι
Την επόμενη χρονιά ήρθε το πρώτο κύπελλο, το 66 ένα ακόμα πρωτάθλημα. Η Λίβερπουλ και οι «Μπιτλς» δεν είχαν τότε αντίπαλο. Η επιστροφή στους θριάμβους ήρθε βέβαια μετά τη διάλυση του κατά πολλούς κορυφαίου συγκροτήματος όλων των εποχών, αλλά ήταν σε διπλή δόση ( πρωτάθλημα και Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 72-73) και ο θεμελιωτής της μεγάλης εκείνης ομάδας παρέδωσε τα κλειδιά και την πρωτοκαθεδρία του "Boot Room" στον σπουδαιότερο των μαθητών του. Τον επίσης αλησμόνητο Μπομπ Πέισλι που κατάφερε άμεσα να ξεπεράσει το δάσκαλο του σε θριάμβους. Τρία χρόνια μετά υπό τις οδηγίες του η Λίβερπουλ θα επαναλάμβανε το νταμπλ με το οποίο την αποχαιρέτησε ο «Σανκς». Τη σεζόν 1976-77 όμως έφθασε στην μόλις 3η του περίοδο στον πάγκο της μία ανάσα από ένα μυθικό τρεπλ καθώς όχι μόνον διατηρήθηκε στον θρόνο της Αγγλίας αλλά και πανηγύρισε το πρώτο της ευρωπαϊκό στέμμα με την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών για να χάσει το απόλυτο με την ήττα στον τελικό του κυπέλλου της χώρας της 2-1 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Τα τρόπαια δεν είχαν πλέον τελειωμό για την «κόκκινη αρμάδα» που στην 9χρονη θητεία του Άγγλου τεχνικού έβαλε στη συλλογή της 21 , ανάμεσα στα οποία τρία Πρωταθλητριών, ένα ΟΥΕΦΑ, έξι πρωταθλήματα και τρία διαδοχικά Λιγκ Καπ. Μοναδική απουσία από αυτήν το κύπελλο Αγγλίας.
Με τη σειρά του ο κορυφαίος Άγγλος τεχνικός έδωσε τη θέση του το 1983 στον επί χρόνια συνεργάτη του Τζο Φάγκαν που στην παρθενική του σεζόν ως αφεντικό του πάγκου έγινε ο πρώτος στην πατρίδα του που κατακτούσε τρία τρόπαια την ίδια σεζόν (πρωτάθλημα , Λιγκ Καπ και Πρωταθλητριών).
Οι δύο τραγωδίες που φρέναραν την «κόκκινη αρμάδα»
Η μοίρα όμως σύντομα θα έπαιζε ένα άσχημο παιχνίδι στην τότε «βασίλισσα της Αγγλίας και της Ευρώπης».
Η μάστιγα της αγγλικής κοινωνίας γενικότερα, και του ποδοσφαίρου στην πατρίδα του ειδικότερα, που ακούει στο όνομα χουλιγκανισμός θα έδειχνε, με την ασυγχώρητη συνέργια των βελγικών αρχών, το πλέον αποτρόπαιο της πρόσωπο στις εξέδρες του γηπέδου «Χέιζελ» των Βρυξελλών ένα βράδυ του Μάη το 1985 λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα με αντιπάλους τη Λίβερπουλ η οποία φιλοδοξούσε να κάνει πέντε τα τρόπαια της σε ισάριθμες παρουσίες σε τελικό του Πρωταθλητριών.
Αποτέλεσμα της παράλογης έκρηξης βίας που συνόδευε τότε επί σειρά ετών τους οπαδούς των αγγλικών ομάδων στα διεθνή τους ταξίδια ήταν η κατάρρευση ενός τοίχου του γηπέδου και ο θάνατος 39 ανθρώπων, Ιταλών στην πλειοψηφία τους. Και μ’ αφορμή και εκείνη τη μαύρη ευρωπαϊκή νύχτα η μετέπειτα τιμωρία των αγγλικών ομάδων από την ΟΥΕΦΑ με 5ετή αποκλεισμό από τις διοργανώσεις της. Η ποινή για τη Λίβερπουλ ήταν διπλάσια και αργότερα μετατράπηκε σε 6ετή υποχρεωτική απουσία από τα συγκεκριμένα μέτωπα ενώ 14 οπαδοί της καταδικάστηκαν σε φυλάκιση για φόνο εξ αμελείας.
Τα δραματικά εκείνα γεγονότα έβαλαν έτσι τέλος στην διεθνή της υπεροχή όχι όμως και σ’ εκείνη επί πατρίου εδάφους καθώς με τον Φάγκαν να υποβάλλει την παραίτηση του αμέσως μετά την τραγωδία στη βελγική πρωτεύουσα η μεγάλη έκπληξη έγινε με τον προβιβασμό του κορυφαίου της παίκτη μέσα στο γήπεδο Κένι Νταλγκλίς στο ρόλο του παίκτη-μάνατζερ. Κίνηση που αποδείχθηκε ματ καθώς με τον άπειρο Σκωτσέζο σε αυτή τη διττή ιδιότητα οι «κόκκινοι» κατέκτησαν άλλα τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα. Και μάλιστα το ένα και μοναδικό τους νταμπλ στην παρθενική του σεζόν ως παίκτης-προπονητής το 1985-86.
Όμως η μοίρα έμελλε να παίξει ένα ακόμα αμείλικτο παιχνίδι στην μακράν κορυφαία αγγλική ομάδα. Ήταν μία ακόμα τραγωδία , εκείνη της 15ης Απρίλη του 1989 όταν 96 (οι 94 ακαριαία) συνολικά οπαδοί της βρήκαν το θάνατο στις εξέδρες και τον αγωνιστικό χώρο του «Χίλσμπορο» λίγο μετά την έναρξη του ημιτελικού του κυπέλλου Αγγλίας κόντρα στη Νότιγχαμ Φόρεστ.
Η πλέον μαύρη σελίδα του αγγλικού ποδοσφαίρου που γράφτηκε εκείνο το απόγευμα είχε ως αποτέλεσμα να αναθεωρήσει η βρετανική κυβέρνηση τους νόμους για την ασφάλεια των γηπέδων της χώρας. Και με βάση το πολυθρύλητο Taylor Report να ανοίξει ο δρόμος για την θέσπιση της υποχρέωσης των σωματείων της κορυφαίας κατηγορίας της χώρας να έχουν στάδια με μόνον θέσεις για καθήμενους.
Η δραματική απώλεια του νταμπλ το 1989
Κάτι παραπάνω από ένα μήνα μετά η Λίβερπουλ έχασε τον τίτλο του πρωταθλητή με τον πλέον δραματικό τρόπο και την ευκαιρία για ένα 2ο νταμπλ καθώς ήδη είχε κατακτήσει το κύπελλο. Την ήττα 2-0 εντός έδρας στο τελευταίο εξ αναβολής ματς κόντρα στην μοναδική της αντίζηλο Άρσεναλ που χάρη στο γκολ του μετέπειτα «κόκκινου» Μάικλ Τόμας έκοψε πρώτη το νήμα λόγω της πιο παραγωγικής επίθεσης που είχε σε σύγκριση με τους ηττημένους καθώς αμφότεροι οι αντίπαλοι όχι απλά ισοβάθμισαν αλλά και είχαν την ίδια διαφορά τερμάτων που ήταν το 2ο κριτήριο ανάδειξης του πρωταθλητή.
Μπορεί η ομάδα την επόμενη σεζόν να συνήλθε από το τεράστιο εκείνο διπλό σοκ και να επέστρεψε για 18η και τελευταία φορά στον θρόνο του πρωταθλητή Αγγλίας αλλά η απροσδόκητη φυγή του Νταλγκλίς από τη θέση του τον Φλεβάρη του 1991 σήμανε την σταδιακή απομάκρυνση των «κόκκινων» από την θέση του ηγεμόνα του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Οι τίτλοι ναι μεν δεν σταμάτησαν να έρχονται στο «Άνφιλντ» με πλέον αξιοσημείωτες επιτυχίες αυτή το 2001 όταν υπό τις οδηγίες του Γάλλου Ζεράρ Ουγιέ στην μόλις 2η του σεζόν στον πάγκο έκανε ένα ιστορικό τρεμπλ κυπέλλων με εκείνο της Αγγλίας του Λίγκ Καπ της χώρας και του ΟΥΕΦΑ, και ακόμα περισσότερο τον επικό άθλο της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005 στην Πόλη αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο στο «κόκκινο στρατόπεδο» που έβλεπε με ζήλια τη μισητή στους οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να σαρώνει επί εθνικού εδάφους και να διακρίνεται και στην Ευρώπη (αν και όχι σ’ ανάλογα υψηλά επίπεδα μ’ αυτά της Λίβερπουλ).
Η 2η θέση δεν είναι ποτέ αρκετή για το «Κοπ»
Οι 2ες θέσεις τη σεζόν 2001-02, όταν ο Ουγιέ υποβλήθηκε σε δύσκολη επέμβαση καρδιάς, και το 2008-09 δεν ήταν αντάξιες των προσδοκιών του περίφημου «Κοπ», της εξέδρας δηλαδή των φανατικών της οπαδών, αλλά και του εξαιρετικά επιτυχημένου σωματείου του Μερσισάιντ που είχε συνηθίσει τις αμέσως προηγούμενες δεκαετίας να πρωταγωνιστεί. Και η αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς με την αμερικανική εισβολή των Τζορτζ Τζίλετ και Τομ Χικς στη διάρκεια της σεζόν 2006-07 όχι μόνον απέτυχε να επαναφέρει την ομάδα στο δρόμο των θριάμβων που οι άνθρωποι και οι φίλοι της λαχταρούσαν αλλά και συνοδεύτηκε από την μεγάλη κόντρα των δύο νέων αφεντικών με την πλειοψηφία των εκπροσώπων τόσο της διοίκησης όσων και των οπαδών της. Αποτέλεσμα αυτού του …αγώνα ήταν μία νίκη των τελευταίων που είδαν με ανακούφιση το προαναφερθέν δίδυμο να απομακρύνεται από το σωματείο αλλά να παραμένει αυτό σε αμερικανικά χέρια με την αγορά του πλειοψηφικού του πακέτου τον Οκτώβριο του 2010 από τον ιδιοκτήτη των Μπόστον Ρεντ Σοξ Τζον Χένρι.
Μία ιστορία γεμάτη τρόπαια και μάγους της μπάλας
Ακόμα μεγαλύτερη χαρά βέβαια τους πρόσφερε η επιστροφή στις αρχές της χρονιάς του λατρεμένου τους «Κινγκ Κένι» Νταλγκλίς στον πάγκο της ομάδας που στα 119 της μέχρι σήμερα διαδρομής της έχει να επιδείξει πέραν των 18 πρωταθλημάτων , επτά κυπέλλων και ισάριθμων Λιγκ Καπ Αγγλίας και των 15 Τσάριτι Σιλντ (10 εντελώς δικά της και 5 μοιρασμένα μ’ άλλες ομάδες) και τις περισσότερες αγγλικές ευρωπαϊκές επιτυχίες με 5 Πρωταθλητριών ή Τσάμπιονς Λιγκ , τρία ΟΥΕΦΑ και ισάριθμα Σούπερ Καπ Ευρώπης και αμέτρητων σπουδαίων άσων της μπάλας ( ενδεικτικά τον τελευταίο μισό αιώνα τα ονόματα των Ρότζερ Χαντ , Ίαν Σεν Τζόν και Ίαν Κάλαχαν, Ρον Γιέιτς τη δεκαετία του 60 Κέβιν Κίγκαν, Τζον Τόσακ, Γκρέιαμ Σούνες , Ρέι Κένεντι Ρέι Κλέμενς και Κέννι Νταλγκλίς το 70, Ίαν Ρας, Μαρκ Λόρενσον, Άλαν Χάνσεν, Τζον Μπαρνς, Πίτερ Μπίρντσλι, Τζον Όλντριτζ το 80, Στιβ ΜανΜάνανμαν , Ρόμπι Φάουλερ , Τζέιμι Ρέντκναπ, και Μαρκ Ράιτ το 90 και τους πιο σύγχρονους Μάικλ Όουεν , Στίβεν Τζέραρντ, Σάμι Χίιπια, Μίλαν Μπάρον , Φερνάντο Τόρες και Ντερκ Κάουτ) αλλά και ουκ ολίγες πρωτιές.
Λίβερπουλ και Μπιτλς τα αιώνια καμάρια του Μερσεϊσάιντ
Της σύνθεσης του περίφημου αμερικανικού ντουέτου Ρότζερς και Χάμερσμιθ για το μιούζικαλ Carousel που έκανε πρεμιέρα το 1945 και στη συνέχεια ερμήνευσαν γίγαντες της παγκόσμιας μουσικής όπως οι Νίνα Σιμόνε, Μπομπ Ντίλαν, Τζόνι Κας, Έλβις Πρίσλεϊ, , Φρανκ Σινάτρα. Αλλά και οι λίαν αγαπημένοι στο Λίβερπουλ Gerry & the Pacemakers, μία σύγχρονη των Μπιτλς beat μπάντα που μάλιστα είχε τον ίδιο ατζέντη με τα τρομερά «σκαθάρια», Μπράιαν Επστάιν.
Και μπορεί ο συγκεκριμένος Τζέρι και η μουσική παρέα του να μην μπόρεσαν να συναγωνιστούν σε δόξα και επιτυχίες τους τέσσερις διάσημους και λατρεμένους στα όρια της υστερίας τέσσερις συμπολίτες τους αλλά η Λίβερπουλ με τα κατορθώματα της, κύρια στην επίσης και για αυτήν μαγική δεκαετία του 60 και πολύ περισσότερο εκείνες του 70 και 80, έκαναν την πρωτεύουσα του Μερσισάιντ δίκαια περήφανη και ατέλειωτα ονειροπόλα.
Και το μεγάλο όνειρο τόσο του σωματείου όσο και πολύ περισσότερο των φίλων της , με το σημερινό εορτασμό των 119ων γενεθλίων των «κόκκινων» είναι να την δουν το ταχύτερο δυνατόν , δηλαδή με δεδομένο ότι εφέτος κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνον στον …ύπνο τους ή σε ένα υπερβολικό χολιγουντιανό σενάριο, τον Μάιο του 2012, να κάθεται ξανά στο θρόνο τον οποίο επί χρόνια ζέσταινε. Αλλά με τον «βασιλιά» να έχει επιστρέψει η Λίβερπουλ μπορεί να ελπίζει ότι λίγους μήνες μετά τα επόμενα της γενέθλια θα μπορέσει επιτέλους να γευτεί για πρώτη φορά την ευτυχία της κατάκτησης ενός τίτλου στη σχετικά νεόκοπη Πρέμιερ Λιγκ. Η συνέχεια επί της ποδοσφαιρικής οθόνης αλλά μέχρι τότε…. χρόνια πολλά Λίβερπουλ. Και όπως λέει και ο ύμνος σου να είσαι σίγουρη ότι "You'll Never Walk Alone"…..
www.england365.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου