Δεν ξεχνώ

22/02/2011

Χρήστος Μεγγλίδης

Ιανουάριος 1982. Μαθητής γυμνασίου. Απογευματινό ωράριο. Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στη Λεωφόρο, Κύπελλο. Αγωνία και χτυποκάρδι. Τρανζιστοράκι στο διάλειμμα και μέσα στην τρέλα! 0-2 ο Θρύλος στο 6 με Περσία και Αναστόπουλο. Καζούρα στους άλλους. Τρίτο γκολ, ο Τάσαρος ο Μητρόπουλος. Το ακυρώνει. Ο εκφωνητής δεν κατάλαβε γιατί. Μάθημα στα πεταχτά και όλο έξω, δήθεν για κατούρημα. Πέναλτι στους άλλους. Και ξανά πέναλτι. Τρία πέναλτι. Το πρώτο το είχε πιάσει νωρίς ο Σαργκάνης. 3-2. Πίκρα. Οργή. Αδικία. Η μεγαλύτερη διαιτητική αδικία στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όχι οφσάιντ για δέκα πόντους και κουραφέξαλα. Που έχουν κάνει την κοινωνία άνω κάτω, λες κι έχασαν το πρωτάθλημα από τον Τρύφωνα.

Σύνθημα παντοτινό το διαιτητικό τρίο εκείνης της ημέρας. Μπόχα-βρόμα...Σε εποχές που άρχιζε το άγριο κουμάντο του «καπετάνιου» τότε, και εσχάτως... εισβολέα-δασκάλου τηλεοπτικών περιγραφών. Σε εποχές που ο Νίκος Σαργκάνης δήλωνε μετά το ματς ότι «δεν έχει ξαναδοθεί πιο αστείο πέναλτι στην ιστορία, μέχρι κι ο Ντορουνικολάε είχε μείνει έκπληκτος». Προχτές άκουγα το φάντομ στο ραδιόφωνο να τα λέει αλλιώς, σχετικά με το τωρινό παιχνίδι, αυτό του Σαββάτου. Άλλες εποχές τώρα...

Οι παλιότεροι δεν θα ξεχάσουν ποτέ εκείνο το όργιο. Την επιτομή της αλλοίωσης αποτελέσματος. Οι νεότεροι ας το δουν και ας το μάθουν. Κυρίως αυτοί που είναι μαγκωμένοι «επειδή δεν έπρεπε το Σάββατο ο Ολυμπιακός να νικήσει έτσι». Πράγματι. Αυτός ο Ολυμπιακός, ο κλάσεις ανώτερος του Παναθηναϊκού, δεν πρέπει να τον κερδίζει έτσι. Αλλά όχι και να μειώνουν με άθλιους χαρακτηρισμούς τον κορυφαίο σύλλογο της χώρας, οι αιώνιοι παραχαράκτες της ποδοσφαιρικής ιστορίας, της ηθικής και της αξιοπρέπειας. Πάει πάρα πολύ...