Οσα είδαμε στη φάση των 16 του Μουντιάλ

03/07/2014

 

Οσα είδαμε στη φάση των 16 του Μουντιάλ. Ματς οριακά, συναρπαστικά, με τα αουτσάιντερ να δίνουν το κάτι παραπάνω και τελικά τα φαβορί να παίρνουν την πρόκριση.

Ο μέσος όρος των γκολ στη φάση των νοκ άουτ όπως αναμενόταν ήταν μικρότερος σε σχέση με τα ματς των ομίλων. Αυτό δε σημαίνει πως οι αναμετρήσεις ήταν χειρότερες. Κάθε άλλο. Είδαμε συναρπαστικά ματς διαφορετικού τύπου. Είχαμε και αγώνες με πάρα πολύ μεγάλη ένταση και με πιο επιφυλακτικές ομάδες και με πολλούς χώρους και πιο κλειστές αναμετρήσεις. Ματς που κέρδισε το καλύτερο σύνολο, ματς που ήταν καθοριστική η ατομική ποιότητα.

Βασικά η φάση των 16 ήταν κυρίως των αουτσάιντερ. Κι ας έμειναν όλα έξω (στο Κόστα Ρίκα – Ελλάδα φαβορί δινόταν η Κόστα Ρίκα). Όλοι οι πρώτοι των ομίλων προκρίθηκαν, αλλά οι δεύτεροι ήταν αυτοί που έδωσαν το κάτι παραπάνω. Νομίζω όλοι θα θέλαμε να ξαναδούμε αγώνα της Χιλής, της Αλγερίας, του Μεξικού... Το Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι συναρπαστικό πρώτα από όλα επειδή οι μη παραδοσιακές δυνάμεις έχουν καταφέρει να κλείσουν την ψαλίδα με τους γνωστούς πρωταγωνιστές.
Τα περισσότερα ματς στους 16 ήταν οριακά. Αυτοί που πέρασαν στα προημιτελικά, το αξίζουν. Όπως θα το άξιζαν με βάση την απόδοση τους και οι περισσότερες από τις ομάδες που έμειναν εκτός. Ας ρίξουμε μια ματιά στις 8 αναμετρήσεις.
ΒΡΑΖΙΛΙΑ – ΧΙΛΗ
Από τα πιο έντονα ματς που έχω δει ποτέ. Κατά διαστήματα στο πρώτο ημίχρονο ήταν χαοτικό. Συνολικά δε βρισκόταν σε πολύ υψηλό επίπεδο από άποψη τεχνικής ποιότητας. Ίσως υπήρχαν στιγμές που αν έκρινες ως ψυχρός παρατηρητής θα το έλεγες και κακό. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό που έβλεπες ήταν καθηλωτικό.
Καλό, κακό, μέτριο, όπως και να ‘χει ήταν τόσο ζωντανό, τόσο δυνατό ως εμπειρία και τόσο σημαντική αναμέτρηση, που σε κατάπινε. Οι παίκτες δε σταματούσαν να το ζουν με όλο τους το είναι και δε σε άφηναν να πάρεις ανάσα. Σε είχαν απορροφήσει, δε σε άφηναν να σκεφτείς, μόνο αισθανόσουν. Ήταν λες και εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο, μόνο αυτό το ματς.
Σημαντικό ρόλο στο να διαμορφωθεί αυτή η κατάσταση έπαιξε η πίεση που ασκούσαν και οι δύο, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Πίεση που δυσκόλεψε αμφότερες τις ομάδες και προσπάθησαν να την αντιμετωπίσουν κυρίως με μακρινές πάσες. Φάσεις υπήρξαν και για τις δύο ομάδες. Περισσότερες για τη Βραζιλία. Η Χιλή είχε τη φάση που θα μπορούσε να τελειώσει το ματς, πριν τα πέναλτι. Μεθυστική, απολαυστική εμπειρία, σπουδαίος αγώνας, μεγάλες ομάδες. Τελικά είναι από τα ματς που δεν περιγράφονται, δεν αναλύονται, πρέπει να τα ζεις και να τα αφήνεις να σε κάνουν δικό τους.
Δύο σχόλια μόνο λοιπόν. Η Βραζιλία κατάφερε να αντέξει απέναντι σε ένα δύσκολο αντίπαλο, διαφορετικό από όλους τους άλλους. Έχει προβλήματα, αλλά λιγότερα από όσα πιστεύουν οι περισσότεροι. Και τέλος, αν τις εμφανίσεις του Alexis Sanchez εδώ κι ένα χρόνο, αλλά κυρίως τους τελευταίους μήνες, τις βλέπαμε από κάποιο από τα πρώτα ονόματα, θα είχε γίνει χαμός. Εκπληκτικά πράγματα, που ελάχιστοι μπορούν να τα κάνουν.
ΚΟΛΟΜΒΙΑ – ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ
Το προσπάθησε η ομάδα του Tabarez. Ο 67χρονος τεχνικός κάνοντας γρήγορα αλλαγές μετά το 2-0 κι αφήνοντας το 3-5-2 για το κάτι σαν 4-2-1-3 και οι παίκτες του κυρίως με πάθος και καρδιά. Έκαναν κάποιες καλές φάσεις, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δε φάνηκαν ικανοί να φτάσουν στη μεγάλη ανατροπή. Ήταν δεδομένο πως η ποιότητα των αντιπάλων είναι μεγαλύτερη και πως χωρίς τον Suarez τα πράγματα θα ήταν δύσκολα, αποδείχθηκε και στο χορτάρι.
Η Κολομβία δεν έκανε μεγάλο ματς, αλλά η διαχείριση του αγώνα ήταν και πάλι σωστή. Η ομάδα του Pekerman είχε τον έλεγχο από την αρχή, δυσκολεύτηκε να ανεβάσει ταχύτητα, αλλά ο James Rodriguez που πραγματοποιεί εξαιρετικές εμφανίσεις στο Μουντιάλ, κατάφερε με μια εκπληκτική ενέργεια να κάνει το 1-0. Στη συνέχεια τα πράγματα ήταν απλά. Αντιμετώπισε σωστά τις περισσότερες επιθετικές προσπάθειες της Ουρουγουάης και κατάφερε να πετύχει το 2-0 που ουσιαστικά τελείωσε το ματς. Η Κολομβία έχει αδυναμίες στις δύο περιοχές, αλλά φαίνεται να έχει κι άλλη ταχύτητα. Δίνει ελευθερίες στους δημιουργικούς της παίκτες που είναι σε καλή κατάσταση, προσαρμόζεται καλά σε κάθε ματς, ενώ χωρίς τον Falcao διαθέτει περισσότερη ποικιλία.
ΟΛΛΑΝΔΙΑ – ΜΕΞΙΚΟ
Άλλη μια ομάδα που νοστίμισε τη διοργάνωση έμεινε έξω. Ο λόγος για το Μεξικό, που όπως μας έχει συνηθίσει αποκλείστηκε στους 16. Η ομάδα του Herrera έκανε καλός ματς και ήταν κοντά στην πρόκριση. Στο τέλος όμως είχε λιγότερες δυνάμεις και ιδέες, ενώ ο Van Gaal στο κομμάτι των αλλαγών κέρδισε τον συνάδελφό του.
Το Μεξικό έκανε καλύτερο ματς μέχρι το 50΄-55΄. Είχε περισσότερη ενέργεια κι επιθετικότητα και καλύτερες φάσεις. Κατάφερε να απειλήσει την επιθετική δραστηριότητα της Ολλανδίας και κέρδισε τη μάχη στο διάστημα που οι δύο ομάδες έπαιζαν με (παραλλαγές του) 3-5-2. Μετά το 2-0, ο Van Gaal γύρισε σε 4-2-1-3, ο Herrera άλλαξε τους επιθετικούς, αλλά στο τελευταίο τέταρτο άφησε τον Hernandez απομονωμένο, ενώ δε φρέσκαρε και το κέντρο του. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η επιθετικότητα της Ολλανδίας, ο Robben να γίνει πιο απειλητικός παίζοντας πιο κοντά στη γραμμή και ο πανικός στην άμυνα του Μεξικού μεγάλωσε. Στο τέλος πήγε και ο Kuyt-παίζω παντού- κοντά στον Huntelaar, που είχε μπει αλλαγή στη θέση του Van Persie και οι Οράνιε κατάφεραν να γυρίσουν το ματς.
Η άμυνά τους συνεχίζει να έχει αστάθειες και όταν δεν έχουν χώρους δυσκολεύονται να επιτεθούν, ειδικά όταν παίζουν με 3-5-2. Είναι όμως ομάδα που προσαρμόζεται, παίρνει βοήθειες από τους παίκτες που έρχονται από τον πάγκο κι εφαρμόζει 2 και 3 συστήματα σε ικανοποιητικό βαθμό. Επίσης, έχει τον Robben που βρίσκεται σε απίστευτη κατάσταση.
ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ - ΕΛΛΑΔΑ
Ακόμα μία αναμέτρηση που η πρόκριση θα μπορούσε να καταλήξει στην ομάδα που αποκλείστηκε και να μη θεωρείται άδικο το αποτέλεσμα. Στο πρώτο ημίχρονο δεν έγιναν πολλά. Το ματς είχε καλό ρυθμό, αλλά λίγες φάσεις. Η μεγαλύτερη ήταν για την Ελλάδα. Και οι δύο ομάδες είχαν διαστήματα που πίεσαν αρκετά ψηλά και προσπάθησαν να κάνουν παιχνίδι με την μπάλα.
Στο δεύτερο μέρος η ομάδα του Santos μπήκε λίγο πιο νωθρά. Η Κόστα Ρίκα έβγαλε μια φάση που την ψάχνει συχνά: γρήγορη συνεργασία των Ruiz, Campbell και Bolanos μετά από κλέψιμο, ωραίο τελείωμα (πιθανότατα και με δόση τύχης) του πρώτου και το αποτέλεσμα ήταν ένα πολύ ωραίο γκολ. Το οποίο αποσυντόνισε τελείως την Ελλάδα. Ο προπονητής έκανε αλλαγές που έδειχναν πανικό. Άδειασε το κέντρο, δεν πρόσθεσε δημιουργία, φόρτωσε την 11άδα με φορ, ενώ υπήρχε χρόνος. Η ομάδα κόπηκε στα δύο και μέχρι το 1-1 είναι ζήτημα αν έκανε 2-3 επιθέσεις της προκοπής, παρότι μετά το 66' έπαιζε με παίκτη παραπάνω. Το γκολ όμως τελικά μπήκε. Στην παράταση υπήρχε λίγη παραπάνω ηρεμία και τάξη, αλλά και πάλι τα πράγματα δε γίνονταν σωστά. Και φυσικά υπήρχε απέναντι ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας.
Και οι δύο ομάδες έκαναν μεγάλη προσπάθεια κι έπαιξαν με πάθος. Η διαφορά τελικά ήταν πως η Ελλάδα έπαιξε με λιγότερο μυαλό και δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τη μεγαλύτερη ατομική ποιότητα που διαθέτει (πιο χαρακτηριστική φάση το 5 εναντίον 2 στην παράταση). Η Κόστα Ρίκα έμεινε πιστή στο πλάνο της, στην κανονική διάρκεια έφαγε όσες φάσεις τρώει κατά μέσο όρο σε αυτό το τουρνουά κι απείλησε λίγο λιγότερο από όσο απειλεί. Βρήκε όμως τη φάση που ανέδειξε το ταλέντο του πιο ποιοτικού παίκτη. Μεγάλη προσπάθεια κι από τους δύο, πιο σωστό ματς η Κόστα Ρίκα. Η οποία είναι και πιο αποτελεσματική ομάδα. Το μαρτυρούν και τα 5 γκολ έναντι των 3 της Ελλάδας. Η τελευταία έχασε ιστορική ευκαιρία να πάει στους 8 του Μουντιάλ.
ΓΑΛΛΙΑ – ΝΙΓΗΡΙΑ
Έπαιξε με τη φωτιά η ομάδα του Deschamps. Μπορεί στο τέλος να καθάρισε σχετικά άνετα, αλλά θεωρώ πως η προσέγγισή της ήταν λάθος. Ο Giroud δεν είχε θέση σε αυτό το ματς και ο Griezmann ήταν απαραίτητος. Έπρεπε να απλώσουν το παιχνίδι, να έχουν παίκτη που θα πάει κατά μέτωπο, θα δημιουργήσει ρήγματα, θα βγάλει συνεργασίες. Χρειαζόταν πίεση στα χαφ της Νιγηρίας πιο ψηλά, κάτι που έγινε λίγες φορές.
Η Γαλλία μπήκε για να πάρει το ματς κάνοντας τα απαραίτητα. Τα κατάφερε, αλλά αν η Νιγηρία ήταν λιγότερο επιπόλαιη πίσω και είχε καλύτερες επιλογές επιθετικά θα μπορούσε να το πληρώσει. Ο Keshi δεν έκανε αλλαγές στην επίθεσή του. Η ομάδα του έφτανε σε καλές θέσεις, αλλά οι πάσες και γενικότερα οι αποφάσεις των παικτών ήταν τις περισσότερες φορές λανθασμένες. Τους κόστισε και ο τραυματισμός του Onazi. Χωρίς αυτόν τα κενά ήταν περισσότερα και η Γαλλία έγινε πιο επιθετική, δείχνοντας έστω και για λίγα λεπτά την κλάση της.
Μεγάλα όπλα των Τρικολόρ είναι η αθλητικότητα και επιθετικότητα. Εκεί πρέπει να στηριχθούν. Η επιφυλακτικότητα του προπονητή τους και η διάθεσή του να μειώσει τα ρίσκα μοιάζουν λογικά, αλλά δε θα πρέπει να είναι στοιχεία που εμφανίζονται σε υπερβολικό. Η Γαλλία είναι ομάδα που πρέπει να επιβάλλεται στον αντίπαλο και να αναδεικνύει τη δυναμική της. Χρειάζεται να προσπαθεί να κάνει έντονη την προσωπικότητά της ως ομάδα.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ – ΑΛΓΕΡΙΑ
Εδώ είχαμε τη μοναδική έκπληξη ουσιαστικά. Η οποία δεν αφορούσε το τελικό αποτέλεσμα, αλλά την εξέλιξη του ματς και το γεγονός πως είχαμε παράταση. Η Αλγερία κατάφερε για σημαντικό διάστημα να καλύψει τις αμυντικές της αδυναμίες και όταν αυτές άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια η Γερμανία δεν της εκμεταλλεύτηκε άμεσα.
Η ομάδα του Halilhodžić σε αυτό το τουρνουά έκανε ματς που περίμενε χαμηλά, αλλά και ματς που πίεζε πολύ αρκετά ψηλά. Όταν επέλεγε τη δεύτερη λογική ήταν καλύτερη. Όπως στο ματς με τη Γερμανία. Περιόρισε πάρα πολύ την επιθετική δράση των αντιπάλων της στο πρώτο ημίχρονο και στο ξεκίνημα του δεύτερου. Παράλληλα κατάφερε παίζοντας με ταχύτητα και βγάζοντας καλές συνεργασίες να δημιουργήσει προβλήματα στην άμυνα της Γερμανίας που ήταν τοποθετημένη αρκετά ψηλά. Ο Neuer, ο τερματοφύλακας (που ελπίζω να) έρχεται από το μέλλον ήταν αυτός που ουσιαστικά κράτησε το μηδέν και έκανε το 10, που ήταν ο αριθμός των τελικών προσπαθειών της Αλγερίας, να μοιάζει πλασματικός αριθμός. Το παιχνίδι αυτό ο τερματοφύλακας της Bayern το κάνει καιρό (χρόνια, αλλά φέτος σε μεγαλύτερο βαθμό) και όπως είναι λογικό έχει κάνει και γκέλες. Οι οποίες δεν έχουν σημασία, γιατί ο τύπος πάει το όλο θέμα τερματοφύλακας μερικά βήματα παρακάτω.
Τελευταίες παρατηρήσεις. Ο Brahimi είναι από τους καλύτερους ντριμπλέρ, ο Feghouli αν ήταν σταθερός δε θα έπαιζε στη Valencia. Το ταλέντο στην Αλγερία είναι μπόλικο και το ποδόσφαιρο που παρουσίασε ήταν εξαιρετικό, ειδικά αν σκεφτούμε πως μιλάμε για την ομάδα που έχει τους παίκτες με τις λιγότερες διεθνείς συμμετοχές. Παίκτες που δεν έχουν παίξει πολλά ματς μαζί. Όσο για τη Γερμανία, έχει όπως όλοι οι διεκδικητές προβλήματα, αλλά το βασικό είναι να αποφασίσει ο Löw να χρησιμοποιεί τουλάχιστον έναν εκ των Grosskreutz, Durm, Lahm στα άκρα της άμυνας. Το επόμενο είναι να έχει η ομάδα του καλύτερη συμπεριφορά όταν μεταβαίνει από τη φάση της επίθεσης σε αυτή της άμυνας. Ακολουθεί ισπανική λογική, αλλά για να πετύχει πρέπει να κάνει πιο ολοκληρωμένα ματς. Τέλος, φανταστικό ότι ακόμα και στο ματς που το φαβορί έκανε το 2-0 στο 119΄, το αουτσάιντερ παραλίγο να φτάσει στη ισοφάριση.
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – ΕΛΒΕΤΙΑ
Στο ίδιο έργο θεατές. Σε ό,τι έχει να κάνει με την Αργεντινή. Ομάδα κομμένη στα δύο, με ασταθή άμυνα και προβλήματα στην ανάπτυξη και τη δημιουργία. Όσο είναι στον πάγκο ο Sabella η λογική και το πλάνο της είναι αυτό που βλέπουμε. Στα προκριματικά βγήκε. Τότε όμως ήταν σε καλή κατάσταση οι Aguero και Higuain.
Τώρα ο ένας είναι εκτός εξαιτίας τραυματισμού (και όταν έπαιζε δεν ήταν καλός) και ο άλλος ουσιαστικά είναι εκτός αγώνων. Τα μπακ δε δίνουν πολλές βοήθειες επιθετικά (ο Rojo πρόσφερε κάτι παραπάνω με τους Ελβετούς, που του έδιναν χώρο), στα χαφ υπάρχει ο εξαιρετικός Macherano, αλλά κατά βάση για το αμυντικό κομμάτι και ο Gago που είναι περιορισμένων ικανοτήτων. Οπότε μένουν οι Di Maria και Messi.
Ο πρώτος έχει ενέργεια πάντα, αλλά δεν είναι όσο καλά ήταν φέτος στη Real Madrid και συχνά παίρνει λανθασμένες αποφάσεις (για παράδειγμα στο ματς με την Ελβετία έκανε 12 σουτ, εκ των οποίων στα 8 τουλάχιστον μπορούσε να κάνει πιο σωστή επιλογή) και ο Messi μπορεί να είναι καθοριστικός σε όλα τα ματς μέχρι τώρα, αλλά κάνει μέτριες εμφανίσεις (με την Ελβετία ήταν πιο καλός και κυρίως λιγότερο παθητικός). Λόγω σταυρωμάτων, επειδή υπάρχει η ελπίδα να ανέβει κάποιος φορ κι επειδή υπάρχει ο Messi, που μπορεί ακόμα και χωρίς καλή απόδοση να τραβήξει μια κακή ομάδα, η Αργεντινή έχει πιθανότητες να το σηκώσει εμφανίζοντας την πιο δυσλειτουργική ομάδα.
Η Ελβετία έπαιξε πιο έξυπνα από ο,τι στους ομίλους και είχε απόδοση πιο κοντά σε αυτή που είχε στα προκριματικά. Έκλεισε καλά τους χώρους, στο πρώτο μέρος κατάφερε να γίνει απειλητική σε 2-3 περιπτώσεις, έφτασε κοντά στο γκολ, αλλά όσο περνούσε η ώρα έμενε από δυνάμεις και λύσεις. Ο Hitzfeld, ένας μεγάλος προπονητής, άφησε τους πάγκους αξιοπρεπέστατα, αλλά έκανε ένα λάθος κατά τη γνώμη μου. Η τρίτη του αλλαγή έπρεπε να γίνει πιο νωρίς και να είναι ο Stocker και όχι ο Dzemaili. Χρειαζόταν παίκτης να προβληματίσει την άμυνα της Αργεντινής.
ΒΕΛΓΙΟ – ΗΠΑ
Το ματς ήταν πιο ανοιχτό από ό,τι περίμενα. Το γεγονός αυτό ευνόησε το Βέλγιο, που διαθέτει περισσότερους ποιοτικούς παίκτες και παίζει καλύτερα όταν βρίσκει χώρους. Το πρώτο μέρος ήταν ισορροπημένο, κυρίως επειδή καμία ομάδα δεν έπαιζε καλά και με καθαρό μυαλό κοντά στην αντίπαλη περιοχή. Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα του Wilmots μπήκε πιο δυνατά και κατάφερε να βάλει πίεση στην άμυνα των ΗΠΑ. Χτύπησε κι από το πλάι (κυρίως) κι από τον άξονα, έβγαλε καλές συνεργασίες, φάνηκε η κλάση των παικτών της, αλλά μέχρι την τελική προσπάθεια. Εκεί φαινόταν συνήθως ο Howard.
Κυρίως χάρη σε αυτόν το ματς πήγε στην παράταση. Με τον Lukaku στην 11άδα και με τους χώρους να παραμένουν πολλοί, το Βέλγιο έκανε το 2-0 και φάνηκε να τελειώνει το ματς στο τέλος του πρώτο 15λεπτου. Η ομάδα του Klinsmann όμως συνέχισε να προσπαθεί, ο Green έδωσε ζωντάνια και το Βέλγιο φαινόταν να πιστεύεις πως είχε καθαρίσει την πρόκριση. Τελικά δεν το πλήρωσε και πήρε την πρόκριση, κάνοντας το πιο γεμάτο του ματς στη διοργάνωση.
Οι ΗΠΑ είναι καλή ομάδα την μπάλα στα πόδια, αλλά θα μπορούσαν να παίξουν πιο έξυπνα και μαζεμένα. Έδωσαν πολλούς χώρους κι ευκαιρίες στο Βέλγιο. Η παρουσία τους στη διοργάνωση κρίνεται σίγουρα θετική. Η ομάδα του Wilmots πήρε πάλι πράγματα από τους παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο, αλλά αυτή τη φορά έκανε καλύτερο ματς συνολικά. Αφού μπήκε στην 8άδα, οι παίκτες λογικά θα εμφανιστούν πιο απελευθερωμένοι και με μεγαλύτερη πίστη στις δυνάμεις τους κόντρα στην Αργεντινή.

ALEX WEB RADIO/TV