Οταν ο θρυλικός Φούνες απεβίωσε στην αγκαλιά του Μαραντόνα

11/01/2013

Μέχρι να εμφανιστεί ο Ζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέιρα πίστευα και πιστεύω ότι ο πιο θεαματικός ξένος ποδοσφαιριστής που πέρασε από τον Ολυμπιακό ήταν ο θρυλικός Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες. Αυτός ο άντρακλας από τη Μεντόσα, που συνδύαζε τη δύναμη με την τεχνική και που άφησε πρόωρα τούτο το μάταιο κόσμο, μια μέρα σαν αυτή. Στις 11 Ιανουαρίου του 1992, όπως διαβάσατε και στο σχετικό αφιέρωμα στη μνήμη του «Μπούφαλο» που σας παρουσίασε νωρίτερα το olympiacos24.gr (πατήστε ΕΔΩ για να το διαβάσετε).
Ο Φούνες απεβίωσε στην αγκαλιά του θεού του ποδοσφαίρου. Του Ντιέγκο Μαραντόνα. Και ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε ποτέ ο βασιλιάς των σπορ αφιερώνει ένα ειδικό κομμάτι στο βιβλίο του «Εγώ ο Ντιέγκο» (Εκδόσεις Διόπτρα) για τον αδικοχαμένο Χουάν. Νομίζω ότι αξίζει όλοι να το διαβάσετε. Είναι πολύ συγκινητικό. Ειδικά για εκείνους που τον είδαν και τον έζησαν και έχουν στο μυαλό τους το χαμόγελο αυτού του τίμιου γίγαντα...
Γράφει, λοιπόν, ο Ντιέγκο:
«Αργότερα, τον Απρίλη του 1992, συνέβη το χειρότερο: ήταν το παιχνίδι προς τιμήν του Φούνες. Του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή, σε μια στιγμή που έδινε αγώνα επιβίωσης.
Σήμερα μπορώ να προσθέσω τον «Μπούφαλο» στη λίστα των καλύτερων μου φίλων. Των πιο καρδιακών... Και δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε και νιώσαμε κοντά, πραγματικά και αληθινά κοντά. Στα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ζωής του. Είχε εισαχθεί εδώ και καιρό στο νοσοκομείο Γουέμες, με την καρδιά του κατεστραμμένη ο ταλαίπωρος.
Ηταν τρομερό θέαμα και πολύ επώδυνο να βλέπεις αυτόν τον άντρακλα, αυτός τον αγαθό γίγαντα καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Ημασταν κοντά του συνεχώς, και εγώ και η Κλαούντια, και ρωτάγαμε, την Ιβάνα, τη γυναίκα του, αν χρειαζόταν τίποτα, λέγοντάς της πως μπορούσε να βασιστεί επάνω μας.
Την τελευταία μέρα, στις 11 Ιανουαρίου του 1992, -έτσι το θέλησαν για μένα η μοίρα και οι βουλές του γενειοφόρου (του Θεού)- εγώ βρισκόμουν εκεί. Εκεί δίπλα στο κρεβάτι του. Με είχε φωνάξει ο Χουάν, ήθελε να με δει. Ονειρευόταν μια κόκκινη μερσέντες και σκόπευε να την αγοράσει. Θυμάμαι πως του είπα: «Ηρέμησε Χουάν, μίλησα με κάτι φιλαράκια στην αντιπροσωπεία και θα σου την παραγγείλουν. Ησύχασε ο Χουάν». Και πέθανε. Ετσι απλά. Στα χέρια μου έτσι απλά. Γι’ αυτό λέω πως είναι φίλος. Γιατί στις τελευταίες του στιγμές τον ένιωσα κοντά μου. Πολύ κοντά. Πιο κοντά παρά ποτέ.
Συνοδεύσαμε την Ιβάνα σε όλες τις φοβερές γραφειοκρατικές διαδικασίες που πρέπει να κάνει κανείς αν πεθάνει κάποιο κοντινό του άτομο. Και μετά πήγαμε στο Σαν Λουίς όπου τον έθαψαν.
Από τη στιγμή εκείνη άρχισα να σκέφτομαι πως έπρεπε να δοθεί ένας αγώνας εις μνήμη του. Να κάνουμε κάτι για να τιμήσουμε τον Χουάν και να βοηθήσουμε την οικογένειά του, την Ιβάνα, τον Χουάμπι, το γιο του, που είχε τα πιο θλιμμένα μάτια που έχω δει ποτέ μου».
Τελικά το παιχνίδι έγινε στις 15 Απριλίου και ο Μαραντόνα αφού χρειάστηκε νε ξεπεράσει ένα σωρό εμπόδια που του έβαλε η ΦΙΦΑ λόγω της τιμωρίας του με τα ναρκωτικά, τελικά θα παίξει. Και γράφει σχετικά: «Κάναμε πάνω από 100.000 δολάρια είσπραξη, με τη διαφήμιση και τα συναφή θα ξεπερνάγαμε τις 200.000. Ολα για την οικογένεια του Φούνες, για να πληρωθεί το νοσοκομείο και για να συνεχιστεί το έργο, που είχε ξεκινήσει ο Χουάν, μια μικρή σχολή ποδοσφαίρου για παιδιά»...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στη φωτογραφία βλέπετε τον Φούνες μαζί με τον Μαραντόνα (αριστερά, ενώ στο μέσον είναι ο Τάπια), πριν ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα της εθνικής Αργεντινής με την Ουρουγουάη για τον ημιτελικό του Κόπα Αμέρικα του 1987. Ο Χουάν είχε μπει αλλαγή στη θέση του Περκουντάνι και η φωτογραφία είναι ένα snapshot από το βίντεο. Δεν είναι καθαρή, είναι, όμως, ντοκουμέντο. Ο Φούνες είναι δίπλα στον Μαραντόνα...

www.olympiacos24.gr/