17/9/11
Το δικό της "αντίο" είπε η ΚΑΕ Ολυμπιακός στον "Πατριάρχη" του ελληνικού μπάσκετ, Φαίδωνα Ματθαίου, τον οποίο ευχαρίστησε για την προσφορά του στον σύλλογο.
Το πρωί του Σαββάτου (18/9) "έφυγε" από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο Φαίδωνας Ματθαίου, ο οποίος υπήρξε προπονητής της Εθνικής ομάδας (ανδρών και γυναικών) αλλά και αρκετών συλλόγων μεταξύ των οποίων και ο Ολυμπιακός.
Καλό ταξίδι "Πατριάρχη"…
Στις 10 Ιουνίου 2010 χάσαμε τον Γιάννη Σπανουδάκη. Δεκατέσσερις μήνες μετά, η οικογένεια του Ολυμπιακού έχει μια ακόμα μεγάλη απώλεια. Ο άνθρωπος που δημιούργησε τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ’70, ο Φαίδων Ματθαίου, δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Σε ηλικία 87 ετών, ο «Πατριάρχης» του ελληνικού μπάσκετ αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να ακολουθήσει στα γήπεδα του παραδείσου τον αείμνηστο Γιάννη Σπανουδάκη και μαζί να χαζεύουν από ψηλά την πρόοδο του Ολυμπιακού και του μπάσκετ.
Μεγάλε Φαίδωνα Ματθαίου σε ευχαριστούμε για ότι πρόσφερες στον Ολυμπιακό μας. Θα είσαι πάντα στις καρδιές μας και η κληρονομιά σου θα είναι πάντα οδηγός της ομάδας. Καλό ταξίδι…
"Για να πάει μπροστά το μπάσκετ έπρεπε να ξυπνήσει ο κοιμώμενος γίγαντας"
Σας παραθέτουμε τις δηλώσεις που είχε κάνει ο ίδιος πριν από μερικά χρόνια στον Υπεύθυνο Γραφείο Τύπου της ΚΑΕ, Χρήστο Μπαφέ για τον τρόπο που είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού: "Ο Ολυμπιακός είχε μια ιστορία στο μπάσκετ με τους αδερφούς Σπανουδάκη, τον Πέτρο Δημητρόπουλο και τον Θύμιο Φιλίππου και άλλα παιδιά που υπήρξαν και διεθνείς. Για κάποιο λόγο, ίσως το γεγονός ότι σταμάτησε ο Αλέκος ο Σπανουδάκης, άρχισε να φθίνει με αποτέλεσμα να πέσει στη δεύτερη κατηγορία.
Τότε λοιπόν, το 1966 κι ενώ η ομάδα ήταν ήδη για δυο χρόνια στη δεύτερη κατηγορία με φώναξε ο αείμνηστος γενικός γραμματέας του Ολυμπιακού ο Γιάννης Παπαδάκης, ο οποίος κολυμπούσε μαζί με τον θείο μου τον Δημητρίου (τερματοφύλακας της εθνικής ομάδας πόλο). Μου λέει έλα στον Ολυμπιακό, κι ενώ οι μισθοί των προπονητών τότε ήταν 2500-3000 δραχμές το μήνα, κι εγώ σαν γεωπόνος έπαιρνα 4000 και εμείς θα σου δίνουμε 10000 δραχμές το μήνα. Ήταν πολύ μεγάλο ποσό. Το κυριότερο όμως ήταν ότι μου είχε πει ότι δεν θα ανακατευόταν κανείς στο έργο μου, όπως κι έγινε.
Εμένα η πείρα μου λέει ότι πάντα τη ζημιά σε μια ομάδα την κάνει η εκάστοτε αντιπολίτευση. Αυτοί που είχαν τα ηνία και τα έχασαν. Δουλέψαμε σκληρά, σχεδόν με απουσία όλων των παραγόντων. Την πρώτη μου χρονιά ανεβήκαμε στην πρώτη εθνική. Τότε είχαμε και δυο αμερικανούς. Τον Σπίρμαν και τον Στηβ Πλερόπουλο. Αυτοί υπηρετούσαν στην Ελευσίνα. Έκαναν τη θητεία τους στον αμερικανικό στρατό και τους πήραμε εμείς στην ομάδα. Έτρεχα συνέχεια στη μονάδα τους για να πάρω άδειες. Μάλιστα μια φορά παίζαμε ένα κρίσιμο παιχνίδι και ο Σπίρμαν ήταν τιμωρημένος και δεν μπορούσε να βγει. Πήγα λοιπόν στην αμερικανική στρατιωτική υπηρεσία και βρήκα ένα Ταγματάρχη.
Μου απάντησε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Εξαρτιόταν μόνο από το διοικητή του, ο οποίος τελικά δεν το άφησε. Τελικά καταφέραμε εκείνη τη χρονιά να ανέβουμε και πάλι στην πρώτη εθνική κατηγορία. Αυτό πάντως που με έκανε να πάω στον Ολυμπιακό ήταν η αγάπη μου για το μπάσκετ. Σκέφτηκα τότε, ότι για να πάει μπροστά το άθλημα θα έπρεπε να ξυπνήσει ο κοιμώμενος γίγαντας που ήταν ο κόσμος του Ολυμπιακού. Καλές ομάδες το Σπόρτιγκ, το Παγκράτι, ο Πειραϊκός κ.α. αλλά το μπάσκετ ήθελε κόσμο. Εκείνη τη χρονιά δούλευα πέντε και έξι ώρες την ημέρα για να αλλάξουμε τα πάντα στην ομάδα. Τελικά καταφέραμε σε 27 παιχνίδια που δώσαμε εκείνη τη χρονιά να κερδίσουμε τα 26.
Χάσαμε μόνο από τον Πειραϊκό. Στο ειδικό δε πρωτάθλημα της Πάτρας τερματίσαμε πρώτοι και αήττητοι με 10 βαθμούς. Είχαμε κερδίσει εύκολα τον Όλυμπο Θεσσαλονίκης, την Ολυμπιάδα Πατρών, τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον Απόλλωνα Πατρών. Είχαμε δυσκολευτεί λίγο μόνο από τον Πανιώνιο.
Με την πρώτη χρονιά που ανέλαβα την ομάδα, επέστρεψε στην πρώτη εθνική και συνεχίσαμε την προσπάθεια. Πήραμε κάποιους νέους παίκτες όπως τον Απόστολο Σπανό, τον Στέλιο Αμερικανό, τον Δημήτρη Συμεωνίδη, τον Θανάση Παπανάγνο και τον Αιγυπτιώτη Μανώλη Ευστρατίου. Τερματίσαμε στην τέταρτη θέση και δείξαμε σ’ όλους ότι ο Ολυμπιακός είχε επιστρέψει για τα καλά".
Who is who…
Ο "Πατριάρχης" του ελληνικού μπάσκετ ήταν ο δημιουργός της μεγάλης ομάδας του Ολυμπιακού στη δεκαετία του ’70. Ο Φαίδων Ματθαίου γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1924 στη Θεσσαλονίκη και θεωρείται ως ο πλέον πολυσύνθετος, πρωταθλητής στην Ελλάδα, όλων των εποχών. Πρωταγωνίστησε στο βόλεϊ, στο πόλο, στο στίβο με την ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης, στο λίθο, στην κωπηλασία με το Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης, στο πινγκ πονγκ, στο τένις, στην ξιφασκία και βέβαια στο μπάσκετ.
Ως αθλητής έλαβε μέρος το 1948 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου ως κωπηλάτης, το 1952 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι ως παίκτης της εθνικής ομάδας μπάσκετ και το 1960 ως προπονητής της «επίσημης αγαπημένης» στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Ανδρώθηκε μπασκετικά στον Άρη, ενώ αγωνίστηκε ακόμα στον Παναθηναϊκό, στον Πανιώνιο, στον Σπόρτιγκ, στη Βαρέζε και στην Μπενέλι Πέζαρο. Ο Φαίδων Ματθαίου ανέλαβε τις τύχες του Ολυμπιακού το 1966 κι ενώ η ομάδα αγωνιζόταν για δυο σεζόν στη Β’ Εθνική.
Στην πρώτη του σεζόν στον πάγκο της ομάδας την οδήγησε και πάλι στην Α’ Εθνική κατηγορία και έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία της μεγάλης ομάδας των ερυθρόλευκων που πρωταγωνίστησε τα επόμενα χρόνια.
Επί ημερών του φόρεσαν τη φανέλα του Ολυμπιακού οι Γιατζόγλου, Καστρινάκης, Διάκουλας και Μελίνι και μ’ αυτόν στην άκρη του πάγκου, το 1976 οι Πειραιώτες κατέκτησαν το πρώτο νταμπλ της ιστορίας τους, χωρίς να χάσουν ούτε ένα παιχνίδι!
www.redplanet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου