Καλύτερα συμπαίκτες παρά αντίπαλοι
2/1/2013
Mια αναδρομή στο παρελθόν και τις ποδοσφαιρικές συνεργασίες που άφησαν εποχή. Από τον
Ρουμενίγκε και τον Μπράιτνερ μέχρι τον Άλαν Σίρερ και τον Κρις Σάτον και
από τους Ζαμοράνο και Σάλας μέχρι τον Τσάβι και τον Ινιέστα.
Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα και οι συνεργασίες μέσα στο γήπεδο
εμφανίζουν τις δυνάμεις, τις αδυναμίες και τις σχέσεις μεταξύ των
παικτών. Ένας εξαιρετικός παίκτης σπάνια μπορεί να φθάσει μία ομάδα
μέχρι το τέλος.
Ένα δίδυμο, μία αμυντική τετράδα ή μία επιθετική γραμμή αποκτούν προσωνύμιο και γράφουν ιστορία ξεπερνώντας σε φήμη την ατομική διάκριση του κάθε παίκτη. Ελάχιστες είναι οι φορές που οι σύλλογοι αποκτούν ποδοσφαιριστές με κριτήριο την πιθανή συνεργασία με συμπαίκτη τους.
Ένα δίδυμο, μία αμυντική τετράδα ή μία επιθετική γραμμή αποκτούν προσωνύμιο και γράφουν ιστορία ξεπερνώντας σε φήμη την ατομική διάκριση του κάθε παίκτη. Ελάχιστες είναι οι φορές που οι σύλλογοι αποκτούν ποδοσφαιριστές με κριτήριο την πιθανή συνεργασία με συμπαίκτη τους.
Συνήθως αυτές προκύπτουν κατά τύχη, μέσα στο γήπεδο και ορισμένες
φορές εξελίσσονται σε αγαστές συνεργασίες. Η αποτελεσματικότητα τους
βασίζεται στην σωστή χημεία των παικτών που αναδεικνύει το ταλέντο τους.
Στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχουν προκύψει συνεργασίες που έχουν ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό φίλαθλο και έχουν δημιουργηθεί θρυλικές ομάδες.
Πως θα μπορούσε η Μπλάκμπερν να φθάσει στην κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ χωρίς το δίδυμο Άλαν Σίρερ και Κρις Σάτον.
Πως θα μπορούσε η Νάπολι να κατακτήσει δύο πρωταθλήματα Ιταλίας την δεκαετια του '80 χωρίς τους Μαραντόνα και Καρέκα. Ή ακόμα και η "διαστημική" Μπαρτσελόνα χωρίς του Τσάβι και Ινιέστα.
Θα ήταν δύσκολο σε ένα αφιέρωμα να χωρέσουν όλες οι ποδοσφαιρικές συνεργασίες που εμφανίστηκαν στα γήπεδα του κόσμου.
Σίγουρα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τους Ολλανδούς της Μίλαν Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ στα τέλη της δεκαετίας του '80, τους Πούσκας, Ντι Στέφανο και Κοπά της Ρεάλ Μαδρίτης την δεκαετία του '50 όπως επίσης στην σύγχρονη εποχή τους Ριμπερί και Ρόμπεν της Μπάγερν αλλά και τους Λαβέτσι(παίκτης πλέον της Παρί Σεν Ζερμέν), Χάμσικ και Καβάνι στη Νάπολι.
Το Sport24.gr θυμάται σημαντικές ποδοσφαιρικές συνεργασίας που άφησαν την σφραγίδα τους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Μπαρτσελόνα, Ισπανία (2002- )
Ο Λιονέλ Μέσι κάνει πράματα και θάματα με την μπάλα στα πόδια. Ο Σέρχιο Μπούσκετς, ο Πικέ και ο Ντάνιελ Αλβες αποτελούν σημαντικές μονάδες για την Μπαρτσελόνα.
Χάρις σ' αυτούς οι "μπλαουγκράνα" έχουν κατακτήσει 14 τίτλους τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Η ιστορία ενδεχομένως να είχε γραφτεί διαφορετικά αν δεν υπήρχαν δίπλα τους ο Τσάβι με τον Αντρές Ινιέστα. Οι ηγετικές τους ικανότητες έχουν ανεβάσει επίπεδο την καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα που έχει δει ο πλανήτης.
Ο τρόπος που αναπτύσσουν το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα είναι μοναδικός και ο ρυθμός τους δύσκολα αντιμετωπίζεται. Στον αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην Σέλτικ, ο Τσάβι είχε 182 σωστές πάσες σε σύνολο 196, επίτευγμα που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης.
Ξεκίνησαν την καριέρα τους από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα και μετά από δέκα χρόνια άψογης συνεργασίας είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος τον έναν χωρίς την παρουσία του άλλου.
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1963-1973)
Σαράντα χρόνια μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από μία αγγλική ομάδα, η Μάντσεστερ Γιουναϊτεντ πραγματοποίησε τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου με τις μορφές των Τζορτζ Μπεστ, Μπόμπι Τσάρλτον και Ντένις Λο.
Ο καθένας τους είχε ψηφιστεί από μία φορά ως ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης της χρονιάς την τετραετία 1964-68. Φρόντισαν να διατηρηθεί στην Μάντσεστερ το δημιουργικό και επιθετικό της πνεύμα στα χρόνια που πέρασαν μετά την τραγωδία στο Μόναχο.
Το "δολοφονικό" ένστικτο του Ντένις Λο, η επινοητικότητα, η ποδοσφαιρική ευφυϊα αλλά και ο ευμετάβλητος χαρακτήρας του Τζορτζ Μπεστ όπως και η ποδοσφαιρική αξιοπιστία του επιζώντα από το αεροπορικό δυστύχημα Μπόμπι Τσάρλτον, δημιούργησαν την ομάδα θρύλος του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Ο Λο απουσίαζε από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1968 απέναντι στην Μπενφίκα λόγω τραυματισμού ωστόσο, ο Μπεστ με τον Τσάρλτον πέτυχαν τα τρία από τα τέσσερα γκολ της Μάντσεστερ.
Στην δεκαετία που αγωνίστηκαν και οι τρεις μαζί (1963-73) κατέκτησαν ακόμα ένα κύπελλο Αγγλίας και δύο πρωταθλήματα. Η αδυναμία της Μάντσεστερ να τους αντικαταστήσει την οδήγησε στον υποβιβασμό το 1974, με τον Ντένις Λο να σημειώνει το γκολ που την έριξε κατηγορία.
Mίλαν-Σουηδία (1948-1953)
Οι "σούπερ" Σουηδοί της Μίλαν και της εθνικής ομάδας συγκέντρωσαν το παγκόσμιο ενδιαφέρον όταν οδήγησαν την Σουηδία στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 1948.
Ο Γκούναρ Γκρεν ως δεξί χαφ εξασφάλισε την μεταγραφή του στην Μίλαν το 1949. "Ο καθηγητής" όπως τον αποκαλούσαν οι Ιταλοί, βρήκε στους "ροσονέρι" τον συμπατριώτη του Γκούναρ Νόρνταλ.
Ο Νόρνταλ παραμένει μέχρι σήμερα ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Μίλαν και ο δεύτερος στην ιστορία του κάλτσιο, ενώ με 0,77 γκολ ανά παιχνίδι έχει το καλύτερο ποσοστό από κάθε άλλο παίκτη που έχει περισσότερα από 100 γκολ στην Serie A.
Ο τρίτος Σουηδός ο Νιλς Λίντχολμ, αποκτήθηκε από την Μίλαν μαζί με τον Γκούναρ Γκρεν. Η πολύ καλή φυσική κατάσταση του επέτρεψε να αγωνίζεται μέχρι τα 40. Ως εσωτερικός χαφ διέθετε άψογη τεχνική κατάρτιση. Πολλά από τα γκολ του Γκούναρ Νόρνταλ σημειώθηκαν από μεταβιβάσεις του συμπατριώτη του.
Σπάνια έκανε λάθος σε μεταβίβαση και όταν αυτό συνέβη σε εντός έδρας αγώνα της Μίλαν το 1951, ο κόσμος τον αποθέωσε χειροκροτώντας τον για πέντε λεπτά. Οι τρεις μαζί κέρδισαν το σκουντέτο το 1951 ενώ οι Λίντχολμ και Νόρνταλ, μετά την αποχώρηση του Γκρεν, κατέκτησαν το πρωτάθλημα το 1955.
Μπλάκμπερν (1994-1996)
Πολλοί θυμούνται τον Άλαν Σίρερ ως έναν επίμονο επιθετικό, με δυνατότητα στο σκοράρισμα, που χρησιμοποιούσε τη δύναμη του (και τους αγκώνες του), ώστε να κρατήσει την μπάλα στην κατοχή του.
Ο τραυματισμός του στον αστράγαλο το 1997, τον ανάγκασε να χάσει λίγο από την ταχύτητα που διέθετε και χρειάστηκε να αλλάξει ορισμένα από τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Στα ντουζένια του ήταν ένας ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής, γρήγορος και δυνατός και ο κύριος αποδέκτης των επιθετικών προσπαθειών της Μπλάκμπερν.
Όταν ο Κρις Σάτον πήρε μεταγραφή το 1994 από την Νόριτς στην Μπλάκμπερν ο Άλαν Σίρερ, βρήκε τον συμπαίκτη που επιζητούσε να συνεργαστεί. Ψηλός, θαρραλέος, διέθετε άψογη τεχνική κατάρτιση όσο κανείς άλλος που πέρασε μέχρι τότε από το "Ewood Park".
Στην πρώτη τους κοινή σεζόν σημείωσαν 49 γκολ (34 ο Σίρερ, 15 ο Σάτον) οδηγώντας την Μπλάκμπερν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά οι συχνοί τραυματισμοί του Σάτον μείωσαν σημαντικά τις συμμετοχές του στο πρωτάθλημα, μόλις δεκατρείς ενώ μετά το EURO 1996 o Σίρερ μετακινήθηκε στη Νιουκάστλ με το ποσό ρεκόρ των 15 εκατομμυρίων λιρών και έτσι η συνεργασία τους ολοκληρώθηκε άδοξα.
Γαλλία (1980-1986)
Η Γαλλία πάντα θεωρούνταν κορυφαία χώρα στην οργάνωση του ποδοσφαίρου. Από τις ακαδημίες της έβγαιναν παίκτες παγκόσμιας κλάσης ωστόσο, δεν ήταν τόσο αποτελεσματική στο γήπεδο. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, η μοίρα της άλλαξε με την παρουσία των Μισέλ Πλατινί, Αλέν Ζιρές και Ζαν Τιγκανά.
Προσθέστε σ' αυτούς και τον Λουίς Φερναντέζ και το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μία τετράδα από τις καλύτερες που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Το 1982 η Δυτική Γερμανία απέκλεισε στα πέναλτι την Γαλλία στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με το "δολοφονικό" χτύπημα του Χάραλντ Σουμάχερ στον Μπατιστόν. Ο θρίαμβος τους, επί των "τρικολόρ", επαναλήφθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα στα γήπεδα του Μεξικού.
Ενδιάμεσα η "μαγική τετράδα" (Le carre magique) κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου με εντυπωσιακό τρόπο. "Ήταν μαγικό γιατί υπήρχε σωστή συνεργασία. Ο καθένας από εμάς ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Δεν μπορούσα να παίξω σαν τον Πλατινί ούτε και αυτός να παίξει όπως εγώ. Ο Πλατινί χρειαζόταν εμένα και εγώ τον Πλατινί. Το ίδιο και με τον Ζιρές", δήλωνε αργότερα ο Φερναντέζ.
Δέκα χρόνια αργότερα η Στουτγκάρδη, εμπνευσμένη από τους Γάλλους, δημιούργησε την δική της "μαγική τετράδα" (Das magische Dreieck) όπως την αποκαλούσαν, η οποία αποτελούνταν από τον Βούλγαρο Μπαλάκοφ και τους επιθετικούς Έλμπερ και Φρέντι Μπόμπιτς και κατέκτησε το Κύπελλο Γερμανίας υπό τις οδηγίες του Γιοακίμ Λεβ.
Βραζιλία (1982)
H Γαλλία δεν ήταν η μοναδική ομάδα που διέθετε "μαγική τετράδα" στο Μουντιάλ της Ισπανίας. Ανάλογη διέθετε και η Βραζιλία. Ο προπονητής Τέλε Σαντάνα, είχε αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τους τρεις από τους τέσσερις ταλαντούχους μέσους που είχε στο ρόστερ της η "Σελεσάο", τοποθετώντας τον Ντιρσέου στην μεσαία γραμμή σε λιγότερο δημιουργικό ρόλο από τους υπόλοιπους παίκτες.
Όταν ο Τονίνιο Σερέζο αποβλήθηκε στον εναρκτήριο αγώνα της Βραζιλίας με την Ρωσία, την θέση του πήρε ο Φαλκάο, αφήνοντας εκτός τον Ντιρσέου. Με την αλλαγή αυτή η Βραζιλία είχε δύο εσωτερικούς δημιουργικούς χαφ Φαλκάο και Σερέζο, δύο επιθετικούς μέσους Ζίκο και Σόκρατες, οι οποίοι είχαν την ελευθερία να κινηθούν σε όποιο σημείο του γηπέδου ήθελαν ενώ στα άκρα διέθετε τους Ζούνιορ και Λεάντρο, συν τον Έντερ ένα κλασσικό εξτρέμ στην επίθεση μαζί με τον Σερτζίνιο.
Η φαντασία των Βραζιλιάνων, η επιθετική φιλοσοφία, η υψηλή τεχνική κατάρτιση, το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο τους, γοήτευσαν τον κόσμο. Προδόθηκαν από τις αμυντικές τους αδυναμίες. Οι Ιταλοί τις εκμεταλλεύτηκαν και τους απέκλεισαν στην δεύτερη φάση. Έτσι, η Βραζιλία, πέρασε στην ιστορία ως η καλύτερη ομάδα στην ιστορία των Μουντιάλ που δεν κατέκτησε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Νάπολι (1987-1988)
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την συμβολή του Ντιέγκο Μαραντόνα στην κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων Ιταλίας από την Νάπολι στα τέλη της δεκαετίας του '80. Στην επιτυχία αυτή είχε άξιους συμπαραστάτες δύο εξαιρετικούς επιθετικούς.
Ο πρώτος ήταν ο Μπρούνο Τζιορντάνο ένας εκρηκτικός, μικροκαμωμένος επιθετικός που απέκτησε η Νάπολι με περγαμηνές από την Λάτσιο. Στην πρώτη του χρονιά σημείωσε 10 γκολ.
Την επόμενη σεζόν σημείωσε άλλα τόσα και οι "παρτενοπέι" κατέκτησαν το πρωτάθλημα. Το καλοκαίρι του 1987 έφθασε στη Νάπολι ο Καρέκα. Παρότι την σεζόν 1987-88 οι "Μa-gi-ca" σημείωσαν 36 γκολ έχασαν στην έδρα τους από την Μίλαν την προτελευταία αγωνιστική και οι "ροσονέρι" αναδείχθηκαν πρωταθλητές.
Ο Τζιορντάνο τσακώθηκε με τον προπονητή Οτάβιο Μπιάνκι και το 1988 πήρε μεταγραφή στην Άσκολι. Ο Μαραντόνα με τον Καρέκα παρέμειναν και κατέκτησαν το τελευταίο πρωτάθλημα της Νάπολι το 1990.
Δεν πήραν ποτέ το πρωτάθλημα και οι τρεις μαζί αλλά η ποιότητα ποδοσφαίρου που πρόσφεραν στους καταπιεσμένους Ιταλούς του Νότου έμεινε αξέχαστη και παραμένουν στην μνήμη των τιφόζι της Νάπολι τόσο έντονα όσο και η κατάκτηση των δύο σκουντέτο.
Ρεάλ Μαδρίτης (1984-1986)
Την δεκαετία του '80 η Ρεάλ Μαδρίτης διέθετε μια πεντάδα εξαιρετικών Ισπανών ποδοσφαιριστών που ονομάστηκε "La Quinta del buitre". Ο όρος αποδόθηκε από έναν Ισπανό δημοσιογράφο ώστε να καταδείξει την αξία των άσων της "βασίλισσας".
Ο αρχηγός ήταν ο επιθετικός Εμίλιο Μπουτραγκένιο, που έκανε το ντεμπούτο του στην Ρεάλ τον Φεβρουάριο του 1984 σκοράροντας δις απέναντι στην Καντίθ.
Ο λίμπερο Μανόλο Σαντσίς και ο μέσος Μάρτιν Βάσκεθ, αποτελούσαν ήδη παίκτες της Ρεάλ. Μετέπειτα αποκτήθηκαν ο επιθετικός Μάρτιν Παρντέθα και ο μέσος Μίτσελ.
Έχοντας στην σύνθεση της τους παραπάνω παίκτες η Ρεάλ κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο Ισπανίας. Όταν ο Παρντέθα πήρε μεταγραφή στην Σαραγόσα, οι υπόλοιποι τέσσερις ολοκλήρωσαν το έργο τους με την κατάκτηση τεσσάρων πρωταθλημάτων και δύο Κυπέλλων ΟΥΕΦΑ. Όλοι τους αγωνίστηκαν με την φανέλα της Ισπανίας στο Μουντιάλ της Ιταλίας το 1990.
Μπάγερν (1978-1983)
Ακούγεται παράδοξο πως ένας αριστερός μπακ και ένας επιθετικός θα μπορούσαν να αποτελέσουν αχώριστο δίδυμο μέσα στο γήπεδο. Στο αποκορύφωμα της καριέρας του, την δεκαετία του '80, ο Πολ Μπράιτνερ ήταν ένας μπακ που αγωνιζόταν και ως αριστερός χαφ. Στην αριστερή πλευρά έπαιζε ή μετακινούνταν προς αυτή, κατά την διάρκεια του αγώνα και ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε.
Μαζί, φορώντας την φανέλα της Μπάγερν, κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα το 1980 και 1981, ένα κύπελλο Γερμανίας 1982, ενώ έχασαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών από την Άστον Βίλα.
Σε ηλικία 19χρονών πέρασαν την πύλη του προπονητικού κέντρου των "Βαυαρών" και παρέμειναν πιστοί σε οποιοδήποτε πόστο και αν τους ανατέθηκε. Έφθασαν να γίνουν διευθυντές και πρεσβευτές του συλλόγου.
Ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε διατηρεί την θέση του στην Μπάγερν ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου ενώ ο Πολ Μπράιτνερ, την περασμένη σεζόν, ξόδεψε τον περισσότερο χρόνο ως πρεσβευτής της Μπάγερν σε "events" της ΟΥΕΦΑ με αφορμή την διεξαγωγή του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ στο Μόναχο.
Χιλή (1994-2001)
Ο Ελίας Φιγκερόα αγωνίστηκε σε τρία Μουντιάλ και σε διαφορετικές χώρες από τα μέσα της δεκαετίας του '60 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80 και θεωρείται ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Χιλής.
Όταν ολοκληρώθηκε η καριέρα του η χώρα της Λατινικής Αμερικής έψαχνε το νέο ποδοσφαιρικό της σύμβολο. Το βρήκε στο πρόσωπο του εκρηκτικού επιθετικού Ιβάν Ζαμοράνο. Σε αντίθεση με τον Φιγκερόα, ο Ζαμοράνο αγωνίστηκε κυρίως σε ευρωπαϊκούς συλλόγους την Σεντ Γκάλεν, την Σεβίλλη, την Ρεάλ Μαδρίτης και την Ίντερ.
Η ευλογία για την Χιλή ήρθε όταν ο Ιβάν Ζαμοράνο βρήκε έναν άξιο συμπαραστάτη στην επίθεση τον Μαρσέλο Σάλας. Η ταχύτητα και το δυνατό σουτ που διέθετε ήταν τα βασικότερα χαρακτηριστικά του εντυπωσιακού Χιλιανού.
Αποτελούσαν το τέλειο επιθετικό δίδυμο αν και ο Ζαμοράνο προσαρμόστηκε και σταδιακά άρχισε να αποδέχεται τον ρόλο του οργανωτή για τους συμπαίκτες του.
Η εμφάνιση τους στο Μουντιάλ της Γαλλίας το 1998 δεν είχε την απήχηση που περίμεναν οι φίλαθλοι της Χιλής. Οι ελλείψεις στις υπόλοιπες θέσεις μείωσαν την επίδραση τους στους "La Roja" και ο αποκλεισμός στην φάση των "16" από την Βραζιλία ήρθε με φυσιολογικό τρόπο.
Μετά το Μουντιάλ ο Ζαμοράνο αποτέλεσε το "alter ego" του Ρονάλντο στην Ίντερ ενώ ο Σάλας είχε πετυχημένο πέρασμα από την Λάτσιο.
Βέρντερ Βρέμης (1999-2001)
Την διετία 1999-01 ο Κλαούντιο Πιζάρο και ο Βραζιλιάνος Αϊλτον "ταρακούνησαν" την Μπουντεσλίγκα φορώντας την φανέλα της Βέρντερ Βρέμης. Ο πρώτος έφθασε στην Βρέμη το 1999 σε ηλικία μόλις 21ετών ενώ ο Αϊλτον είχε πάει ένα χρόνο νωρίτερα.
Η παραγωγικότητα τους μεταφράστηκε σε 55 γκολ σε διάστημα δύο χρόνων πριν την μεταγραφή του Πιζάρο στην Μπάγερν. Ο Αϊλτον αποχώρησε από την Βέρντερ το 2004 ως πρώτος σκόρερ εκείνη την σεζόν στην Μπουντεσλίγκα με 28 γκολ.
Το άστρο του άρχισε σιγά σιγά να σβήνει και ουδέποτε επανήλθε όπως τον είδαμε στην εξαετή παρουσία του στην Βέρντερ. Δυστυχώς για τους φιλάθλους της γερμανικής ομάδας το πετυχημένο τους πέρασμα δεν μετουσιώθηκε σε τίτλους.
Άρσεναλ (1998-2002)
Δεν υπήρχε καμία μεγαλοπρέπεια στην "μυθική" τετράδα της Άρσεναλ που αποτελούνταν από άκαμπτους και αυστηρά πειθαρχημένους ποδοσφαιριστές. Τα χαρακτηριστικά αυτά ήταν αρκετά να κάνουν τους Τόνι Άνταμς, Λι Ντίξον, Νάιτζελ Γουίντερμπερν και Στιβ Μπόιλντ, την πιο ισχυρή αμυντική γραμμή στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Φημισμένη για την ακρίβεια στην οποία έβγαζαν τους αντίπαλους επιθετικούς σε θέση οφσάιντ και το δεξί χέρι, σε απόλυτο συγχρονισμό, ψηλά σηκωμένο.
Οι "fantastic four" της Άρσεναλ κέρδισαν δύο πρωταθλήματα Αγγλίας υπό τις οδηγίες του Τζορτζ Γκρέιαμ και παρέμειναν μαζί αποτελώντας λίγα χρόνια αργότερα την βάση των "κανονιέρηδων" στα πρώτα χρόνια του Αρσέν Βενγκέρ.
Έβερτον (1967-1971)
Την δεκαετία του '60 η διάταξη VM που εμπνεύστηκε ο Χέρμπερτ Τσάπμαν, έδωσε την θέση της στο 4-3-3. Ένας μονοδιάστατος τρόπος ανάπτυξης με έναν ακραίο χαφ να υποστηρίζει δύο κεντρικούς επιθετικούς και μία τριάδα μέσων να λειτουργεί ως σύνδεσμος μεταξύ της άμυνας και της επίθεσης.
Η διάταξη αυτή είχε πολλές ερμηνείες. Μία από αυτές ήταν η χρησιμοποίηση του κεντρικού χαφ ως "σκούπα" μπροστά από την άμυνα. Η Έβερτον, αντίθετα απ' ότι έκαναν οι περισσότερες ομάδες, διέθετε τρεις δημιουργικούς μέσους.
Έχοντας στην σύνθεση της τους Χάουαρντ Κένταλ, Άλαν Μπολ και Κόλιν Χάρβεϊ κέρδισε το πρωτάθλημα Αγγλίας το 1970. Όλοι τους είχαν άνεση με την μπάλα στα πόδια, ακρίβεια στις μεταβιβάσεις τους, ενώ ο Μπολ είχε την ικανότητα να προωθείται.
Στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχουν προκύψει συνεργασίες που έχουν ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό φίλαθλο και έχουν δημιουργηθεί θρυλικές ομάδες.
Πως θα μπορούσε η Μπλάκμπερν να φθάσει στην κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ χωρίς το δίδυμο Άλαν Σίρερ και Κρις Σάτον.
Πως θα μπορούσε η Νάπολι να κατακτήσει δύο πρωταθλήματα Ιταλίας την δεκαετια του '80 χωρίς τους Μαραντόνα και Καρέκα. Ή ακόμα και η "διαστημική" Μπαρτσελόνα χωρίς του Τσάβι και Ινιέστα.
Θα ήταν δύσκολο σε ένα αφιέρωμα να χωρέσουν όλες οι ποδοσφαιρικές συνεργασίες που εμφανίστηκαν στα γήπεδα του κόσμου.
Σίγουρα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τους Ολλανδούς της Μίλαν Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ στα τέλη της δεκαετίας του '80, τους Πούσκας, Ντι Στέφανο και Κοπά της Ρεάλ Μαδρίτης την δεκαετία του '50 όπως επίσης στην σύγχρονη εποχή τους Ριμπερί και Ρόμπεν της Μπάγερν αλλά και τους Λαβέτσι(παίκτης πλέον της Παρί Σεν Ζερμέν), Χάμσικ και Καβάνι στη Νάπολι.
Το Sport24.gr θυμάται σημαντικές ποδοσφαιρικές συνεργασίας που άφησαν την σφραγίδα τους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Τσάβι, Αντρές Ινιέστα
"Xaviesta"Μπαρτσελόνα, Ισπανία (2002- )
Ο Λιονέλ Μέσι κάνει πράματα και θάματα με την μπάλα στα πόδια. Ο Σέρχιο Μπούσκετς, ο Πικέ και ο Ντάνιελ Αλβες αποτελούν σημαντικές μονάδες για την Μπαρτσελόνα.
Χάρις σ' αυτούς οι "μπλαουγκράνα" έχουν κατακτήσει 14 τίτλους τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Η ιστορία ενδεχομένως να είχε γραφτεί διαφορετικά αν δεν υπήρχαν δίπλα τους ο Τσάβι με τον Αντρές Ινιέστα. Οι ηγετικές τους ικανότητες έχουν ανεβάσει επίπεδο την καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα που έχει δει ο πλανήτης.
Ο τρόπος που αναπτύσσουν το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα είναι μοναδικός και ο ρυθμός τους δύσκολα αντιμετωπίζεται. Στον αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην Σέλτικ, ο Τσάβι είχε 182 σωστές πάσες σε σύνολο 196, επίτευγμα που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης.
Ξεκίνησαν την καριέρα τους από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα και μετά από δέκα χρόνια άψογης συνεργασίας είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος τον έναν χωρίς την παρουσία του άλλου.
Τζορτζ Μπεστ, Μπόμπι Τσάρλτον, Ντένις Λο
"Τhe Holy Trinity"Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1963-1973)
Σαράντα χρόνια μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από μία αγγλική ομάδα, η Μάντσεστερ Γιουναϊτεντ πραγματοποίησε τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου με τις μορφές των Τζορτζ Μπεστ, Μπόμπι Τσάρλτον και Ντένις Λο.
Ο καθένας τους είχε ψηφιστεί από μία φορά ως ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης της χρονιάς την τετραετία 1964-68. Φρόντισαν να διατηρηθεί στην Μάντσεστερ το δημιουργικό και επιθετικό της πνεύμα στα χρόνια που πέρασαν μετά την τραγωδία στο Μόναχο.
Το "δολοφονικό" ένστικτο του Ντένις Λο, η επινοητικότητα, η ποδοσφαιρική ευφυϊα αλλά και ο ευμετάβλητος χαρακτήρας του Τζορτζ Μπεστ όπως και η ποδοσφαιρική αξιοπιστία του επιζώντα από το αεροπορικό δυστύχημα Μπόμπι Τσάρλτον, δημιούργησαν την ομάδα θρύλος του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Ο Λο απουσίαζε από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1968 απέναντι στην Μπενφίκα λόγω τραυματισμού ωστόσο, ο Μπεστ με τον Τσάρλτον πέτυχαν τα τρία από τα τέσσερα γκολ της Μάντσεστερ.
Στην δεκαετία που αγωνίστηκαν και οι τρεις μαζί (1963-73) κατέκτησαν ακόμα ένα κύπελλο Αγγλίας και δύο πρωταθλήματα. Η αδυναμία της Μάντσεστερ να τους αντικαταστήσει την οδήγησε στον υποβιβασμό το 1974, με τον Ντένις Λο να σημειώνει το γκολ που την έριξε κατηγορία.
Γκούναρ Γκρεν, Νιλς Λίντχολμ, Γκούναρ Νόρνταλ
"Gre-No-Li"Mίλαν-Σουηδία (1948-1953)
Οι "σούπερ" Σουηδοί της Μίλαν και της εθνικής ομάδας συγκέντρωσαν το παγκόσμιο ενδιαφέρον όταν οδήγησαν την Σουηδία στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 1948.
Ο Γκούναρ Γκρεν ως δεξί χαφ εξασφάλισε την μεταγραφή του στην Μίλαν το 1949. "Ο καθηγητής" όπως τον αποκαλούσαν οι Ιταλοί, βρήκε στους "ροσονέρι" τον συμπατριώτη του Γκούναρ Νόρνταλ.
Ο Νόρνταλ παραμένει μέχρι σήμερα ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Μίλαν και ο δεύτερος στην ιστορία του κάλτσιο, ενώ με 0,77 γκολ ανά παιχνίδι έχει το καλύτερο ποσοστό από κάθε άλλο παίκτη που έχει περισσότερα από 100 γκολ στην Serie A.
Ο τρίτος Σουηδός ο Νιλς Λίντχολμ, αποκτήθηκε από την Μίλαν μαζί με τον Γκούναρ Γκρεν. Η πολύ καλή φυσική κατάσταση του επέτρεψε να αγωνίζεται μέχρι τα 40. Ως εσωτερικός χαφ διέθετε άψογη τεχνική κατάρτιση. Πολλά από τα γκολ του Γκούναρ Νόρνταλ σημειώθηκαν από μεταβιβάσεις του συμπατριώτη του.
Σπάνια έκανε λάθος σε μεταβίβαση και όταν αυτό συνέβη σε εντός έδρας αγώνα της Μίλαν το 1951, ο κόσμος τον αποθέωσε χειροκροτώντας τον για πέντε λεπτά. Οι τρεις μαζί κέρδισαν το σκουντέτο το 1951 ενώ οι Λίντχολμ και Νόρνταλ, μετά την αποχώρηση του Γκρεν, κατέκτησαν το πρωτάθλημα το 1955.
Άλαν Σίρερ, Κρις Σάτον
"SAS"Μπλάκμπερν (1994-1996)
Πολλοί θυμούνται τον Άλαν Σίρερ ως έναν επίμονο επιθετικό, με δυνατότητα στο σκοράρισμα, που χρησιμοποιούσε τη δύναμη του (και τους αγκώνες του), ώστε να κρατήσει την μπάλα στην κατοχή του.
Ο τραυματισμός του στον αστράγαλο το 1997, τον ανάγκασε να χάσει λίγο από την ταχύτητα που διέθετε και χρειάστηκε να αλλάξει ορισμένα από τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Στα ντουζένια του ήταν ένας ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής, γρήγορος και δυνατός και ο κύριος αποδέκτης των επιθετικών προσπαθειών της Μπλάκμπερν.
Όταν ο Κρις Σάτον πήρε μεταγραφή το 1994 από την Νόριτς στην Μπλάκμπερν ο Άλαν Σίρερ, βρήκε τον συμπαίκτη που επιζητούσε να συνεργαστεί. Ψηλός, θαρραλέος, διέθετε άψογη τεχνική κατάρτιση όσο κανείς άλλος που πέρασε μέχρι τότε από το "Ewood Park".
Στην πρώτη τους κοινή σεζόν σημείωσαν 49 γκολ (34 ο Σίρερ, 15 ο Σάτον) οδηγώντας την Μπλάκμπερν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά οι συχνοί τραυματισμοί του Σάτον μείωσαν σημαντικά τις συμμετοχές του στο πρωτάθλημα, μόλις δεκατρείς ενώ μετά το EURO 1996 o Σίρερ μετακινήθηκε στη Νιουκάστλ με το ποσό ρεκόρ των 15 εκατομμυρίων λιρών και έτσι η συνεργασία τους ολοκληρώθηκε άδοξα.
Μισέλ Πλατινί, Ζαν Τιγκανά, Αλέν Ζιρές, Λουίς Φερναντέζ
"Τhe magic square"Γαλλία (1980-1986)
Η Γαλλία πάντα θεωρούνταν κορυφαία χώρα στην οργάνωση του ποδοσφαίρου. Από τις ακαδημίες της έβγαιναν παίκτες παγκόσμιας κλάσης ωστόσο, δεν ήταν τόσο αποτελεσματική στο γήπεδο. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, η μοίρα της άλλαξε με την παρουσία των Μισέλ Πλατινί, Αλέν Ζιρές και Ζαν Τιγκανά.
Προσθέστε σ' αυτούς και τον Λουίς Φερναντέζ και το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μία τετράδα από τις καλύτερες που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Το 1982 η Δυτική Γερμανία απέκλεισε στα πέναλτι την Γαλλία στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με το "δολοφονικό" χτύπημα του Χάραλντ Σουμάχερ στον Μπατιστόν. Ο θρίαμβος τους, επί των "τρικολόρ", επαναλήφθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα στα γήπεδα του Μεξικού.
Ενδιάμεσα η "μαγική τετράδα" (Le carre magique) κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου με εντυπωσιακό τρόπο. "Ήταν μαγικό γιατί υπήρχε σωστή συνεργασία. Ο καθένας από εμάς ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Δεν μπορούσα να παίξω σαν τον Πλατινί ούτε και αυτός να παίξει όπως εγώ. Ο Πλατινί χρειαζόταν εμένα και εγώ τον Πλατινί. Το ίδιο και με τον Ζιρές", δήλωνε αργότερα ο Φερναντέζ.
Δέκα χρόνια αργότερα η Στουτγκάρδη, εμπνευσμένη από τους Γάλλους, δημιούργησε την δική της "μαγική τετράδα" (Das magische Dreieck) όπως την αποκαλούσαν, η οποία αποτελούνταν από τον Βούλγαρο Μπαλάκοφ και τους επιθετικούς Έλμπερ και Φρέντι Μπόμπιτς και κατέκτησε το Κύπελλο Γερμανίας υπό τις οδηγίες του Γιοακίμ Λεβ.
Ζερέζο, Φαλκάο, Σόκρατες, Ζίκο
"Quadrilatero Magico"Βραζιλία (1982)
H Γαλλία δεν ήταν η μοναδική ομάδα που διέθετε "μαγική τετράδα" στο Μουντιάλ της Ισπανίας. Ανάλογη διέθετε και η Βραζιλία. Ο προπονητής Τέλε Σαντάνα, είχε αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τους τρεις από τους τέσσερις ταλαντούχους μέσους που είχε στο ρόστερ της η "Σελεσάο", τοποθετώντας τον Ντιρσέου στην μεσαία γραμμή σε λιγότερο δημιουργικό ρόλο από τους υπόλοιπους παίκτες.
Όταν ο Τονίνιο Σερέζο αποβλήθηκε στον εναρκτήριο αγώνα της Βραζιλίας με την Ρωσία, την θέση του πήρε ο Φαλκάο, αφήνοντας εκτός τον Ντιρσέου. Με την αλλαγή αυτή η Βραζιλία είχε δύο εσωτερικούς δημιουργικούς χαφ Φαλκάο και Σερέζο, δύο επιθετικούς μέσους Ζίκο και Σόκρατες, οι οποίοι είχαν την ελευθερία να κινηθούν σε όποιο σημείο του γηπέδου ήθελαν ενώ στα άκρα διέθετε τους Ζούνιορ και Λεάντρο, συν τον Έντερ ένα κλασσικό εξτρέμ στην επίθεση μαζί με τον Σερτζίνιο.
Η φαντασία των Βραζιλιάνων, η επιθετική φιλοσοφία, η υψηλή τεχνική κατάρτιση, το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο τους, γοήτευσαν τον κόσμο. Προδόθηκαν από τις αμυντικές τους αδυναμίες. Οι Ιταλοί τις εκμεταλλεύτηκαν και τους απέκλεισαν στην δεύτερη φάση. Έτσι, η Βραζιλία, πέρασε στην ιστορία ως η καλύτερη ομάδα στην ιστορία των Μουντιάλ που δεν κατέκτησε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Μαραντόνα, Τζιορντάνο, Καρέκα
"Ma-gi-ca"Νάπολι (1987-1988)
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την συμβολή του Ντιέγκο Μαραντόνα στην κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων Ιταλίας από την Νάπολι στα τέλη της δεκαετίας του '80. Στην επιτυχία αυτή είχε άξιους συμπαραστάτες δύο εξαιρετικούς επιθετικούς.
Ο πρώτος ήταν ο Μπρούνο Τζιορντάνο ένας εκρηκτικός, μικροκαμωμένος επιθετικός που απέκτησε η Νάπολι με περγαμηνές από την Λάτσιο. Στην πρώτη του χρονιά σημείωσε 10 γκολ.
Την επόμενη σεζόν σημείωσε άλλα τόσα και οι "παρτενοπέι" κατέκτησαν το πρωτάθλημα. Το καλοκαίρι του 1987 έφθασε στη Νάπολι ο Καρέκα. Παρότι την σεζόν 1987-88 οι "Μa-gi-ca" σημείωσαν 36 γκολ έχασαν στην έδρα τους από την Μίλαν την προτελευταία αγωνιστική και οι "ροσονέρι" αναδείχθηκαν πρωταθλητές.
Ο Τζιορντάνο τσακώθηκε με τον προπονητή Οτάβιο Μπιάνκι και το 1988 πήρε μεταγραφή στην Άσκολι. Ο Μαραντόνα με τον Καρέκα παρέμειναν και κατέκτησαν το τελευταίο πρωτάθλημα της Νάπολι το 1990.
Δεν πήραν ποτέ το πρωτάθλημα και οι τρεις μαζί αλλά η ποιότητα ποδοσφαίρου που πρόσφεραν στους καταπιεσμένους Ιταλούς του Νότου έμεινε αξέχαστη και παραμένουν στην μνήμη των τιφόζι της Νάπολι τόσο έντονα όσο και η κατάκτηση των δύο σκουντέτο.
Μπουτραγκένιο, Σαντσίς, Βάσκεθ, Μίτσελ, Παρντέθα
"Quinta del buitre"Ρεάλ Μαδρίτης (1984-1986)
Την δεκαετία του '80 η Ρεάλ Μαδρίτης διέθετε μια πεντάδα εξαιρετικών Ισπανών ποδοσφαιριστών που ονομάστηκε "La Quinta del buitre". Ο όρος αποδόθηκε από έναν Ισπανό δημοσιογράφο ώστε να καταδείξει την αξία των άσων της "βασίλισσας".
Ο αρχηγός ήταν ο επιθετικός Εμίλιο Μπουτραγκένιο, που έκανε το ντεμπούτο του στην Ρεάλ τον Φεβρουάριο του 1984 σκοράροντας δις απέναντι στην Καντίθ.
Ο λίμπερο Μανόλο Σαντσίς και ο μέσος Μάρτιν Βάσκεθ, αποτελούσαν ήδη παίκτες της Ρεάλ. Μετέπειτα αποκτήθηκαν ο επιθετικός Μάρτιν Παρντέθα και ο μέσος Μίτσελ.
Έχοντας στην σύνθεση της τους παραπάνω παίκτες η Ρεάλ κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο Ισπανίας. Όταν ο Παρντέθα πήρε μεταγραφή στην Σαραγόσα, οι υπόλοιποι τέσσερις ολοκλήρωσαν το έργο τους με την κατάκτηση τεσσάρων πρωταθλημάτων και δύο Κυπέλλων ΟΥΕΦΑ. Όλοι τους αγωνίστηκαν με την φανέλα της Ισπανίας στο Μουντιάλ της Ιταλίας το 1990.
Πολ Μπράιτνερ, Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε
"Breitnigge"Μπάγερν (1978-1983)
Ακούγεται παράδοξο πως ένας αριστερός μπακ και ένας επιθετικός θα μπορούσαν να αποτελέσουν αχώριστο δίδυμο μέσα στο γήπεδο. Στο αποκορύφωμα της καριέρας του, την δεκαετία του '80, ο Πολ Μπράιτνερ ήταν ένας μπακ που αγωνιζόταν και ως αριστερός χαφ. Στην αριστερή πλευρά έπαιζε ή μετακινούνταν προς αυτή, κατά την διάρκεια του αγώνα και ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε.
Μαζί, φορώντας την φανέλα της Μπάγερν, κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα το 1980 και 1981, ένα κύπελλο Γερμανίας 1982, ενώ έχασαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών από την Άστον Βίλα.
Σε ηλικία 19χρονών πέρασαν την πύλη του προπονητικού κέντρου των "Βαυαρών" και παρέμειναν πιστοί σε οποιοδήποτε πόστο και αν τους ανατέθηκε. Έφθασαν να γίνουν διευθυντές και πρεσβευτές του συλλόγου.
Ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε διατηρεί την θέση του στην Μπάγερν ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου ενώ ο Πολ Μπράιτνερ, την περασμένη σεζόν, ξόδεψε τον περισσότερο χρόνο ως πρεσβευτής της Μπάγερν σε "events" της ΟΥΕΦΑ με αφορμή την διεξαγωγή του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ στο Μόναχο.
Ιβάν Ζαμοράνο, Μαρσέλο Σάλας
"Za-Sa"Χιλή (1994-2001)
Ο Ελίας Φιγκερόα αγωνίστηκε σε τρία Μουντιάλ και σε διαφορετικές χώρες από τα μέσα της δεκαετίας του '60 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80 και θεωρείται ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Χιλής.
Όταν ολοκληρώθηκε η καριέρα του η χώρα της Λατινικής Αμερικής έψαχνε το νέο ποδοσφαιρικό της σύμβολο. Το βρήκε στο πρόσωπο του εκρηκτικού επιθετικού Ιβάν Ζαμοράνο. Σε αντίθεση με τον Φιγκερόα, ο Ζαμοράνο αγωνίστηκε κυρίως σε ευρωπαϊκούς συλλόγους την Σεντ Γκάλεν, την Σεβίλλη, την Ρεάλ Μαδρίτης και την Ίντερ.
Η ευλογία για την Χιλή ήρθε όταν ο Ιβάν Ζαμοράνο βρήκε έναν άξιο συμπαραστάτη στην επίθεση τον Μαρσέλο Σάλας. Η ταχύτητα και το δυνατό σουτ που διέθετε ήταν τα βασικότερα χαρακτηριστικά του εντυπωσιακού Χιλιανού.
Αποτελούσαν το τέλειο επιθετικό δίδυμο αν και ο Ζαμοράνο προσαρμόστηκε και σταδιακά άρχισε να αποδέχεται τον ρόλο του οργανωτή για τους συμπαίκτες του.
Η εμφάνιση τους στο Μουντιάλ της Γαλλίας το 1998 δεν είχε την απήχηση που περίμεναν οι φίλαθλοι της Χιλής. Οι ελλείψεις στις υπόλοιπες θέσεις μείωσαν την επίδραση τους στους "La Roja" και ο αποκλεισμός στην φάση των "16" από την Βραζιλία ήρθε με φυσιολογικό τρόπο.
Μετά το Μουντιάλ ο Ζαμοράνο αποτέλεσε το "alter ego" του Ρονάλντο στην Ίντερ ενώ ο Σάλας είχε πετυχημένο πέρασμα από την Λάτσιο.
Κλαούντιο Πιζάρο, Αϊλτον
"Pizza Toni"Βέρντερ Βρέμης (1999-2001)
Την διετία 1999-01 ο Κλαούντιο Πιζάρο και ο Βραζιλιάνος Αϊλτον "ταρακούνησαν" την Μπουντεσλίγκα φορώντας την φανέλα της Βέρντερ Βρέμης. Ο πρώτος έφθασε στην Βρέμη το 1999 σε ηλικία μόλις 21ετών ενώ ο Αϊλτον είχε πάει ένα χρόνο νωρίτερα.
Η παραγωγικότητα τους μεταφράστηκε σε 55 γκολ σε διάστημα δύο χρόνων πριν την μεταγραφή του Πιζάρο στην Μπάγερν. Ο Αϊλτον αποχώρησε από την Βέρντερ το 2004 ως πρώτος σκόρερ εκείνη την σεζόν στην Μπουντεσλίγκα με 28 γκολ.
Το άστρο του άρχισε σιγά σιγά να σβήνει και ουδέποτε επανήλθε όπως τον είδαμε στην εξαετή παρουσία του στην Βέρντερ. Δυστυχώς για τους φιλάθλους της γερμανικής ομάδας το πετυχημένο τους πέρασμα δεν μετουσιώθηκε σε τίτλους.
Τόνι Άνταμς, Στιβ Μπόιλντ, Λι Ντίξον, Νάιτζελ Γουίντερμπερν
"Arsenal back four"Άρσεναλ (1998-2002)
Δεν υπήρχε καμία μεγαλοπρέπεια στην "μυθική" τετράδα της Άρσεναλ που αποτελούνταν από άκαμπτους και αυστηρά πειθαρχημένους ποδοσφαιριστές. Τα χαρακτηριστικά αυτά ήταν αρκετά να κάνουν τους Τόνι Άνταμς, Λι Ντίξον, Νάιτζελ Γουίντερμπερν και Στιβ Μπόιλντ, την πιο ισχυρή αμυντική γραμμή στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Φημισμένη για την ακρίβεια στην οποία έβγαζαν τους αντίπαλους επιθετικούς σε θέση οφσάιντ και το δεξί χέρι, σε απόλυτο συγχρονισμό, ψηλά σηκωμένο.
Οι "fantastic four" της Άρσεναλ κέρδισαν δύο πρωταθλήματα Αγγλίας υπό τις οδηγίες του Τζορτζ Γκρέιαμ και παρέμειναν μαζί αποτελώντας λίγα χρόνια αργότερα την βάση των "κανονιέρηδων" στα πρώτα χρόνια του Αρσέν Βενγκέρ.
Χάουαρντ Κένταλ, Κόλιν Χάρβεϊ, Άλαν Μπολ
"The three amigos"Έβερτον (1967-1971)
Την δεκαετία του '60 η διάταξη VM που εμπνεύστηκε ο Χέρμπερτ Τσάπμαν, έδωσε την θέση της στο 4-3-3. Ένας μονοδιάστατος τρόπος ανάπτυξης με έναν ακραίο χαφ να υποστηρίζει δύο κεντρικούς επιθετικούς και μία τριάδα μέσων να λειτουργεί ως σύνδεσμος μεταξύ της άμυνας και της επίθεσης.
Η διάταξη αυτή είχε πολλές ερμηνείες. Μία από αυτές ήταν η χρησιμοποίηση του κεντρικού χαφ ως "σκούπα" μπροστά από την άμυνα. Η Έβερτον, αντίθετα απ' ότι έκαναν οι περισσότερες ομάδες, διέθετε τρεις δημιουργικούς μέσους.
Έχοντας στην σύνθεση της τους Χάουαρντ Κένταλ, Άλαν Μπολ και Κόλιν Χάρβεϊ κέρδισε το πρωτάθλημα Αγγλίας το 1970. Όλοι τους είχαν άνεση με την μπάλα στα πόδια, ακρίβεια στις μεταβιβάσεις τους, ενώ ο Μπολ είχε την ικανότητα να προωθείται.
www.sport24.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου