Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ 7 ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ
Ακόμα και οι πολέμιοί της, γνωρίζουν καλά τι σημαίνει Θύρα 7.Η ιστορία της πιο δυναμικής θύρας των ελληνικών γηπέδων,αυτής που έχει ποτιστεί με το αίμα 21 αδικοχαμένων παλικαριών,δεν περνάει απαρατήρητη. .Η Θύρα 7 εξελίσσεται,οργανώνεται,κάνει τη δική της προσπάθεια ενάντια στη βία.Και εμείς από εδώ θα γνωρίσουμε-την ιστορία της.Τη δημιουργία της,τα γιγαντώματά της,την πορεία της,σ’ενα αφιέρωμα με τρείς συνέχειες.Μια απλή πύλη εισόδου θεατών ενός ποδοσφαιρικού εγώνα;Η απάντηση είναι σίγουρα όχι!Εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου,που τα νιάτα έλιωναν με τη ζωντάνια τους,το πάθος και την αγάπη τους γι’αυτη την ομάδα,τον αντίπαλο τους, η μοίρα είχε αποφασιστεί διαφορετικά.Έστειλε στον παράδεισο 21 ψυχές και βύθισε στο πένθος ολόκληρη τη φιλαθλη κοινή γνώμη και όχι μόνο.Δέν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος που να μη συγκλονίστηκε από αυτή την τραγωδία,που να μη δάκρυσε ακούγοντας τους σπαραγμούς των μανάδων.Ακόμα και τώρα,τόσα χρόνια μετά,παρόλο που κάποια ανθρωποειδή ποτισμένα με μίσος προκαλούν το κοινό αίσθημα με τ’απαράδεκτα συνθήματα τους μη βρίσκοντας άλλο τρόπο για να μειώσουν το μεγαλείο του Ολυμπιακού,ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μας φέρνοντας στη σκέψη μας την αποφράδα εκείνη μέρα.Για αυτό η Θύρα 7 δεν είναι μια απλή είσοδος.Ποτίστηκε με αίμα και πέρασε στο πάνθεον της ιστορίας.Δεν πέθανε κανείς.Απλά δεν είναι μαζί μας.Γιατί πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε.Και όλοι εμείς δεν πρόκειτε να τους ξεχάσουμε ποτέ.Αποτελούν το σύμβολο της ιδεολογίας μας.Για αυτό κάθε χρόνο στο ετήσιο μνημόσυνο βλέπεις όλο και περισσότερο κόσμο.Νέα παιδιά,που τότε δεν είχαν κάν γεννηθεί.Και όμως,αισθάνονται χρέος τους την παρουσία τους.Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η ιδέα (απο το χρέος) για να γράψουμε την ιστορία της πιο θρυλικής Θύρας στην Ελλάδα,οσο μπορεί να χωρέσει μία ένδοξη πορεία μέσα στο χρόνο,μέσα σε λίγες μόνο σελίδες...
Ότι και να γραφτεί για την πιο ιστορική θύρα των ελληνικών γηπέδων και πάλι θα είναι λίγο.Ειναι αδύνατον μέσα σε λίγες σελίδες να καταγραφτεί η ιστορία και τ’απειρα γεγονότα που συνέθεσαν το παζλ του μεγαλύτερου και πιο δυναμικου πυρήνα των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού μας.Ειναι σχεδόν βέβαιο ότι το μεγαλύτερο μέρος των φιλάθλων μας έχει περάσει από το συγκεκριμένο κομμάτι της εξέδρας,που πάντα έδινε το έναυσμα της νίκης με το ανεξάντλητο πάθος και την αστείρευτη ενέργεια του,αναγκάζοντας τον οποιονδήποτε αντίπαλο να παρακαλάει να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το ενενηντάλεπτο.Πολλά τα σχόλια που έχουν ακουστεί κατά καιρούς και θετικά και αρνητικά!.Τα δεύτερα προερχόμενα κυρίως από τους αντιπάλους μας,μιας και η ζήλια με το φθόνο τους έβραζαν και τους βάζουν παρωπίδες για να μην βλέπουν την πραγματικότητα,που όμως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν.Ακριβής ημερομηνία για την ίδρυση της θύρας7 δεν υπάρχει...
Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 70’ μετακόμισαν οι τότε σκληροπυρηνικοί στη συγκέκριμένη θύρα,απο τη θύρα 13 που μαζεύονταν λόγω του φτηνού εισιτηρίου.Τα πράγματα τότε ήταν τελείως διαφορετικά απ’ότι σήμερα.Χωρίς οργάνωση (έξω απο το γήπεδο),για να βρεί κάποιος εισιτήριο έπρεπε να στηθεί ώρες ατέλειωτες σε μεγάλες ουρές στα ταμεία και να...παρακάλαγε τον θεό να μην έχουν τελειώσει τα εισιτήρια όταν θα έφτανε η σειρά του μπροστά απο το γκισέ.Και δεν μιλάμε για παιχνίδια ντέρμπι...Μιλάμε απλά για ένα παιχνίδι,με οποιονδήποτε αντίπαλο,είτε λεγόταν Πανσερραϊκος,είτε Φωστήρας,είτε Ομόνοια Κύπρου,το θέαμα στις κερκίδες του γηπέδου ήταν το ίδιο κάθε Κυριακή μεσημέρι.Κατάμεστο,όρθιοι,σαν τα τσαμπιά κρεμόντουσαν τότε οι οπαδοί μας.Και δεν λέω γι’αυτούς που τριγύρναγαν έξω απο το γήπεδο με το ραδιοφωνάκι κολλημένο στο αυτί και περίμεναν ν’ανοίξουν οι πόρτες το τελευταίο τέταρτο,μπάς και στρομωχτούν και δούν κάτι από θρύλο.Κάπως έτσι πρέπει να προήλθε και το πρώτο ατύχημα στη θύρα 7,σ’ενα φιλικό παιχνίδι με την κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη εκείνη την εποχή,τον Άγιαξ.Η τρέλα των οπαδών,μαζί με την κακοτεχνία της συγκεκριμένης Θύρας (έκανε μιά καμπύλη όταν οδηγούσε πρός την έξοδο,με αποτέλεσμα να μήν βλέπουν οι τελευταίοι τι γίνεται μπροστά τους και το σπρώξιμο για να βγούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα έφερε το ατύχημα) είχε σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό τότε –ευτυχώς-περίπου 14 ατόμων (8 χρόνια μετά,περίπου είχαμε μιά τραγωδία).Όσο περνούσαν τα χρόνια και η παρουσία των οπαδών μας σε κάθε γήπεδο που αγωνιζόταν η ριγωτή ερυθρόλευκη φανέλα ήταν κάτι παραπάνω από έντονη,τόσο πιο αναγκαία φαινόταν η δημιουργία ενός συνδέσμου που θα συσπείρωνε όλο αυτόν τον κόσμο.Θα τον έκανε ακόμα πιο δυναμικό και φόβητρο σε όποιον τολμούσε να ΄΄πειράξει΄΄ αυτό που λάτρευε,τον Ολυμπιακό.Στα τότε στέκια της εποχής,στον ¨Αρη¨στην Πλάκα και στη ¨Victoria¨ στη Νίκαια,που ήταν ολυμπιακοκρατούμενα,δημιουργήθηκαν οι πρώτοι πυρήνες των παιδιών με τα μακριά μαλλιά,τά πέτσινα μπουφάν με τα κομμένα τζίν και ένα σωρό ραφτά στην πλάτη τους,τις ζώνες με τα καρφιά στην μέση τους,τα στενά τζιν παντελόνια...
Πρίν απο κάθε παιχνίδι συγκεντρώνονταν και έπαιζαν μπάλα κάτω από την γέφυρα,άλλοι έπιναν τα μπυρόνια τους στο καφεναδάκι,άλλοι συνωστίζονταν στο μικρό δωματιάκη που αποτελούσε τον τότε σύνδεσμο για να προμηθευτούν το εισιτήριο πού ήλπιζαν να έχουν καβατζώσει οι ¨κολλητοί¨τους.Ήταν η συνέχεια μιας ατέλειωτης νύχτας με πολύ ποτό και ρόκ μουσική,γιατί τότε το να πηγαίνεις και ειδικά στη Θύρα 7 ήταν μια ¨γιορτή¨που ξεκίναγε από την ώρα που τελείωνε το προηγούμενο παιχνίδι...
Στα τέλη λοιπόν της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 είχαν δημιουργηθεί οι ...ΣΑ.ΦΟ.Π. (Σύνδεσμος Αθηναίων Φιλάθλων Ολυμπιακού Πειραιώς) στη Σωκράτους και η Ερυθρόλευκη Στρατιά πίσω απο το Καραϊσκακη.Ήταν οι εποχές που μαζεύονταν οι 7θυρίτες στο Μοναστηράκι και ανέβαιναν κατά χιλιάδες με τα πόδια τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και έβαζαν τα βαζελάκια...χωρίς εισιτήριο μέσα στη 13, ήταν τότε που γύρναγαν γύρω-γύρω από τη Λεωφόρο όσοι δεν είχαν βρεί εισιτήριο και πανηγύριζαν στούς δρόμους τα γκόλ του Ολυμπιακού,ήταν τότε που πέταγαν τα χανουμάκια έξω απο τη σκεπαστή,ήταν τότε,που πρίν δημιουργηθεί η συγκεκριμένη θύρα,έψαχναν όλοι να βρούν ποιός είναι τελικά ο γηπεδούχος.Ήταν τότε που αναγκάστηκε η κυβέρνηση να φτιάξει τα ΜΑΤ και να χωρίζει τους γηπεδούχους από τους φιλοξενούμενους για να πηγαίνουν κάποιοι στο γήπεδό τους και να αισθάνονται ¨μάγκες¨.Ήταν τότε το Καραϊσκακη,χωρίς υπερβολή,οι περισσότεροι το έβλεπαν μόνο από φωτογραφία.Τον Φλεβάρη,όμως,του 1981,η μοίρα ήταν αποφασισμένη να παίξει το δικό της ,τραγικό ρόλο,στην ιστορία της θύρας 7...Για άλλη μια φορά όλα είχαν αναφερθεί στην τύχη.Μια τύχη που διάλεξε να γυρίσει την πλάτη της σε 21 νέους και να τους οδηγήσει στην αιώνια μνήμη.
Το επιβλητικό 6-0 επι της ΑΕΚ,αυτή η τρέλα του ότι για μία ακόμη απολαμβάναμε τον τον Ολυμπιακό μας έτσι όπως ο καθένας μας τον έχει πλάσει στα όνειρά του,το αδιαχώρητο στην κερκίδα της Θύρας 7 και η επιθυμία για να τρέξουν όσο το δυνατόν πιό γρήγορα στα αποδυτήρια για ν’αποθεώσουν τα ινδάλματά τους (σύν την αδιαφορία και την απερισκεψία των υπευθύνων),οδήγησαν στο να συμβεί η μεγαλύτερη τραγωδία στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.Ταυτόχρονα,όμως,και ο φάρος που μέχρι σήμερα οδηγεί όλους τους οπαδούς του Ολυμπιακού στο δρόμο των επιτυχιών μέσα απο το σύνθημα : Θρύλε θυμήσου,πρωτάθλητη σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου.
Η τραγωδία της 8ης Φεβρουαρίου του 1981 άλλαξε καταστάσεις και δεδομένα.Τίποτα πια δεν ήταν ίδιο,πολλά είχαν αλλάξει και διαφοροποιηθεί,ειδικά μέσα στις κερκίδες,στα συναισθήματά μας,στον τρόπο που πηγαίναμε στο γήπεδο.Εκείνη η μέρα χαράχκηκε βαθιά μέσα μας.Η Θύρα 7 προχώρησε, όμως εκέινη η τραγωδία θα τη συντρόφευε για πάντα.Το ξέραμε,το νιώθαμε από την πρώτη στιγμή που ξαναπάτησαμε το πόδι μας στο Καραϊσκακη μετά από εκείνο το ¨μαύρο¨απόγευμα.
Θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι στο Καραϊσκακη μετά την τραγωδία.Ο καθένας μπορούσε ν’αντικρίσει μία θλίψη,μία παγωμάρα στα πρόσωπα όλων μας...Η προσέλευση γινόταν σιγά-σιγά,Λίγα λουλούδια στόν τόπο της τραγωδίας,τον Αττίλιο να σαλπίζει πένθιμα,τριανταπέντε χιλιάδες κόσμος και να μήν ακούγεται τίποτα,με τη θύρα 7 γεμάτη όπως πάντα.Το παιχνίδι λήγει με νικητή τον Ολυμπιακό μας.Σχεδόν κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του.Κανείς δεν βιάστηκε ν’αποχωρήσει.Στο μυαλό όλων κυριαρχούσε τι είχε συμβεί πρίν λίγο καιρό,απο το σπρώξιμο και το συνωστισμό . Οι πόρτες ήταν...διάπλατα ανοιχτές!!!Οι παρέες , σιγά-σιγά, κατευθύνονταν πρός την έξοδο.Θυμάμαι ότι αποχώρησα τότε τρία τέταρτα μετά τη λήξη του παιχνιδιού και ακόμα υπήρχε κόσμος μέσα.Ήταν τέτοια τα συναισθήματα που ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι τα νιώθουν όσοι ήταν εκείνο το απόγευμα στη Θύρα 7 του Καραϊσκακη.
Βρισκόμαστε πάντα στις αρχές της δεκαετίας του 80’.Με πρόεδρο τότε τον Σταύρο Νταϊφα,ο Ολυμπιακός κατακτούσε τον έναν τίτλο μετά τον άλλον.4 συνεχόμενα πρωταθλήματα,τα δύο σε μπαράζ στο Βόλο.Πρώτα με τον Άρη και μετά με τον ΠΑΟ.Πιστεύω ότι όλα αυτά που έζησε τότε η πόλη του Βόλου,στάθηκαν ικανά για να οδηγήσουν την πλειοψηφία τής πόλης,αλλά και του νομού,να βάλουν μέσα στην καρδιά τους τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του!.Ήταν τέτοιο το πάθος του κόσμου για το πρωτάθλημα,ύστερα και απο την αδικία της προηγούμενης χρονιάς που μας είχε κλαπεί το πρωτάθλημα απο την ΑΕΚ,που τίποτα δεν φαινόταν ικανό για να μας σταματήσει.Ήταν τότε που πρωτακούστηκε η λέξη ¨Hooligans¨στα ελληνικά γήπεδα,αναφερομένη φυσικά στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της Θύρας 7.Τι να μας πούνε για τη ζωή τους οι αλλόθρησκοι,τι να πρωτοθυμηθώ...
Τα κάγκελα που έπεφταν σαν χάρτινα όταν το συναίσθημα της αδικίας πλημύριζε το κορμί μας;Τις ¨ανεξέλεγκτες βόλτες¨στη Φιλαδέλφεια (με αποκορύφωμα την 21η Σεπτεβρίου 1980)που σκάγαμε από παντού και για να βρούμε Αεκτζή έπρεπε να μπούμε στο γήπεδο και να βάλει γκόλ η ομάδα του για να σηκωθεί από τη θέση του;Την τρεχάλα τους που έμπαιναν στη σκεπαστή χωρίς να κοιτάνε πίσω τους , καθώς ανέβαιναν τη Δεκελείας 5.000 τρελαμένοι γαύροι για να κάτσουν δίπλα τους (μισή-μισή η σκεπαστή,χωρίς κάγκελο ενδιάμεσα) και από πάνω τους;Που φώναζαν υβριστικά συνθήματα κατά του Βαρδινογιάννη για να μας καλοπιάνουν;Που είχαν σηκώσει μέχρι και πανό υπέρ μας στη Λεωφόρο,σ’εκείνο το παιχνίδι του κυπέλλου με τα τρία πέναλτι από τον αλησμόνητο τρίο Δέδε,Ζλατάνου και Βουράκη; Άρχισαν να ¨μαγκίζουν¨(τρόπος του λέγειν) μόνο όταν μπήκε κάγκελο ανάμεσά μας και είχαν την προστασία της αστυνομίας.Μόνο έτσι έμπαιναν στο γήπεδο τους.Ή να θυμηθούμε το παιχνίδι εκείνο που τους πετάξαμε έξω απο την σκεπαστή;Την πρώτη χρονιά που έκαναν μια μικρή κερκίδα στο Καραϊσκάκη ήταν σ’ενα παιχνίδι κυπέλλου,το 1986 αν δεν κάνω λάθος.Με συνοδεία βέβαια,κορίτσια πράμα,πού να πάνε μόνα τους;Πάντα ζήλευαν και ζηλεύουν τη Θύρα 7.Μεγαλύτεροι παραμυθάδες απ’αυτους δεν υπάρχουν.Ισως γιατί τα χουνέρια που τους έχουμε κάνει είναι άπειρα.Στις 13 Απριλίου του 1980 παίζαμε στη Χαλκίδα.Ακόμα και σήμερα κανείς δεν μπορεί ν’απαντήσει με βεβαιότητα πόσοι ξεκίνησαν για να έρθουν,πόσοι πέρασαν τη γέφυρα και πόσοι (και άν) μπήκαν στο γήπεδο,περνώντας από τα μπλόκα των οπαδών μας.Ένα μήνα πρίν είχε γίνει τής...Ριζούπολης το κάγκελο,δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο.Η Θύρα 7 έβλεπε πώς κάποιοι προσπαθούσαν να στερήσουν από τον Ολυμπιακό ένα ακόμα πρωτάθλημα.Ήμασταν αποφασισμένοι,δεν θα τους κάναμε το χατίρι.Με οποιονδήποτε τίμημα.Τα κρατητήρια,σχεδόν κάθε Κυριακή,είχαν τηνμ τιμητική τους , δίκαια ή και πολλές φόρες άδικα.Το κόκκινο κασκόλ και τα μακριά μαλλιά αυτόματα σε καθιστούσαν σκληροπυρηνικό της Θύρας 7.Ειδικά στα παιχνίδια της επαρχίας, ξεχωρίζαμε στη κερκίδα σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.Όπου κι αν πηγαίναμε (ίσως επειδή ήμασταν και οι μόνοι που πηγαίναμε) συναντούσαμε τέτοιο μίσος,τέτοιο κόμπλεξ,που αναπόφευκτα μετά από ένα σωρό αντεγκλήσεις καταλήγαμε πάντα σ’επεισόδια.Δεκέμβριος του 1984,στη Δράμα,έχουμε πάει καμιά τριακοσαριά άτομα και με τη λήξη του αγώνα νόμισαν οι Δραμινοί ότι η αριθμητική τους υπεροχή θα ήταν ικανή να μας τρέψει σε φυγή.Λογάριαζαν,όπως φάνηκε,χωρίς τον ξενοδόχο με αποτέλεσμα να κάνουμε ένα ¨μικρό λίφτινγκ¨στο γήπεδο και μία προπόνηση στα 400 μέτρα μετ’εμποδίων,για να φύγουμε αργά το βράδι με 6 πούλμαν που μας χορήγησε η ΠΑΕ Δόξας Δράμας μιας και τα δικά μας, μας είχαν εγκαταλείψει .Δεκάδες παρόμοια περιστατικά σε Λάρισα,Γιάννενα,Σέρρες,Καστοριά,Ηράκλειο,Ρόδο,όπου θα θέλαμε εκατοντάδες σελίδες για να περιγράψουμε τι συνέβαινε σε κάθε έξοδο των οπαδών μας στην επαρχία .Ήταν το κόκκινο χρώμα που τους έκανε όλους να...βγάζουν αφρούς απο το στόμα τους;Ήταν η ανικανότητα των ομάδων τους να νικήσουν το μόνιμο πρωταθλητή Ολυμπιακό;Ήταν η ανάγκη τους να δείξουν ότι είναι πιο νταήδες από τους μάγκες του Πειραιά;Μάλλον λίγο απο όλα.Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως οι αντιπάλοι οπαδοί σταντάριζαν με το πού γινόταν η κλήρωση του πρωταθλήματος,ποια ημερομηνία έπαιζαν με το Θρύλο.Μέσα από τα υβριστικά τους συνθήματα έβγαινε και η αλήθεια,θα...το Θρύλο και τον Πειραιά.
Μόνο που έμεναν πάντα στο...θα.Η δεκαετία του ’80 έχει στιγματίσει πάντως από τα επεισόδια μεταξύ των οπαδών,που περίμεναν πώς και πώς την Κυριακή για να λύσουν τις διαφορές τους.Η ¨μαγκιά¨της Θύρας 7 ήταν ότι ποτέ δέν περίμενε να έρθουν οι άλλοι.Πάντα πηγαίναμε εμείς για να τους βρούμε.Είτε Φιλαδέλφεια λεγότανε,είτε Πεδίο Άρεως και Λεωφ.Αλεξάνδρας,είτε...Αλαμάνα.Έχει μείνει ιστορική η....μαχη 150 Ολυμπιακών που γύρναγαν από τη Λάρισα και συναντήθηκαν με 20 πούλμαν οπαδών του ΠΑΟΚ,που αν και εξαπλάσιοι,το μόνο που έκαναν ήταν ν’ανασυντάσσονται μετά τις...εφόδους μας.Δεν ξέρω και εγω πόσα στρέμματα κάηκαν εκείνο το βράδυ για να τους αναγκάσουμε να βγούν στο δρόμο.Το πώς γυρίσαμε σπίτια μας,ένας θεός το ξέρει.Το σίγουρο,πάντως,είναι ένα : Χρειάζονται πολλοί περισσότεροι για να μας κάνουν καλά....
Η δεκαετία του ’80 κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν δεκαετία των επεισοδίων.Η άναρχη κατάσταση που επικρατούσε μέσα στα γήπεδα,εξαιτίας της ανοργανωσίας του συνδεσμιακού χώρου,στιγμάτισε για πάντα το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ανέκαθεν το ποδόσφαιρο,σαν δυναμικό άθλημα που είναι, ηλέκτριζε τα πλήθη.Όλοι αυτοί που λένε τι καλά που ήταν τα παλιά χρόνια που πηγαίναμε όλοι μαζί και βλέπαμε μπάλα,ψεύδονται.Απλά,τα παλιά χρόνια,δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια,ούτε Μ.Μ.Ε να προβάλλουν τι γινόταν σε κάθε γήπεδο και τα επεισόδια ήταν από τη φύση τους υποβαθμισμένα.Η...σφαλιάρα πάντως έπεφτε σύννεφο,σε όλα τα γήπεδα,ανεξαρτήτου κατηγορίας.Δεν υπήρχαν κάμερες σε κάθε ταράτσα να δείχνουν το...μπουκέτο που έπεφτε,από δέκα διαφορετικές μεριές,ούτε θύρες φιλοξενούμενων,ούτε ΜΑΤ,μόνο κάτι χωροφύλακες.Ότι λέγεται ή γράφεται γίνεται απλά για να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση σ’αυτά που συμβαίνουν τώρα.Όποιος όμως έζησε τη δεκαετία του ’80 ξέρει πολύ καλά ότι αυτά που γίνονται τώρα είναι πταίσματα.
Όχι φυσικά τους....κολυμβητές της θύρας 13,ούτε αυτούς που κρύβονταν για να σωθούν κάτω απο τις βάρκες,ούτε φυσικά τους....300 που είχαν έρθει για να υποστηρίξουν μία ομάδα που είχε τότε 5 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα.Ο Βόλος είχε πλημμυρίσει τότε από τη Θύρα 7 πού είχε στείλει από νωρίς το πρωί το μήνυμά της για το τί θα επακολουθούσε αργότερα μέσα στν αγωνιστικό χώρο.Με τέτοιους οπαδούς πώς να διαφέρουν οι παίκτες της ίδιας ομάδας;Το σκάνδαλο Μπουμηλή,Ο Βαρδινογιαννισμός,οι αρπαγές παικτών μας,οι ομάδες δορυφόροι,οι στημένες κληρώσεις και διαιτησίες σε πρωτάθλημα και κύπελλο,το σκάνδαλο Ραούλ Ρόκε Αλφάρο Μπιστάκη,οι συνεχείς τιμωρίες του γηπέδου μας,τα πράσινα Μ.Μ.Ε (απο τότε είχαν ξεκινήσει την εργολαβία),γενικά όλο το τότε σύστημα,έπαιρναν την πιο αντρίκεια απάντηση από τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του.Μετά και την κατάκτηση του πρωταθλήματος 1986-87,ο Ολυμπιακός μπαίνει σε περιπέτειες.Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν πτόησε τον κόσμο του.Το αντίθετο μάλιστα.
Τον οδήγησαν στο να βρεί τρόπους να οργανωθεί για ν’αντιδράσει με το πιό αποτελεσματικούς και ουσιαστικούς τρόπους βλέποντας όλα τα πολιτικοαθλητικά...όρνεα να είναι έτοιμα να τον κατασπαράξουν με το που θα λύγιζε και θα έπεφτε.Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ...
Το φθινόπωρο του ’88,λίγο πρίν την κάνει ο Κοσκωτάς,είχαμε ακόμα μία ¨συνάντηση¨με τους....άλλους,τους ¨πράσινους¨,στο Λεβέντη.Εμείς παίζαμε τιμωρημένοι στα Τρίκαλα με την Καλαμαριά και αυτοί στη Λάρισα.Πάνω-κάτω,δηλαδή,ίδια απόσταση.Δύο πούλμαν αυτοί,κόμβοι από πούλμαν εμείς.Προπορεύονταν οι....ατρόμητοι και έκαναν το λάθος ν’αναμετρηθούν μαζί μας.
Ελαφρά περισσότεροι εμείς (εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή),ξαφνικά τούς βλέπουμε στα 500 μέτρα να μας την έχουν στημένη.Για άλλη μία φορά είχαν υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις τους.Έμειναν στην ιστορία τότε τα επεισόδια.Το ένα πούλμαν τους πρόλαβε και την έκανε,το άλλο,δυστυχώς, έμεινε ακινητοποιημένο.Οι πρώην άντρες εκλιπαρούσαν κρυβόμενοι κάτω από τα καθίσματα,μέσα από τα σπασμένα τζάμια,να σταματήσουν αυτοί που προηγουμένως οι ίδιοι ήθελαν να χτυπήσουν.Χωρίς κανείς να καταλάβει,από καπνογόνο,μπήκε φωτιά στο πούλμαν.Την άλλη μέρα όμως κανείς δε θα γράψει ότι εμείς οι ίδιοι τους σώσαμε βγάζοντας τους από το πίσω παράθυρο,χωρίς να τους πειράξει κανείς.
Όλοι θα κατηγορούσαν τους αλήτες,τους οπαδούς του Ολυμπιακού,χωρίς να είναι κανείς από αυτους μπροστά στο συμβάν...
Έπεσαν οι ίδιοι θύματα στο σκηνικό που οργάνωσαν,η υπόθεση όμως είχε και συνέχεια.Έστειλαν κάποια παιδιά δικά μας στη φυλακή και αυτοί βγήκαν λάδι.Βλέπετε,ήταν τα ¨θύματα¨.
Εκείνο το διάστημα είχε επανιδρυθεί και ο σύνδεσμος στην Αθήνα.Μαζί με τον Πειραιά και την Ερυθρόλευκη Στρατιά αποτέλεσαν τα επόμενα χρόνια τις βάσεις για την εξάπλωση του συνδεσμιακού χώρου σε όλη την Αθήνα και τον Πειραιά.
Πρώτα στην πλατεία Κοτζιά,ύστερα στη Λυκούργου και κατόπιν στο Μοναστηράκι....Παραδοσιακά ερυθρόλευκο....κοινό σημείο συνάντησης για πορείες με τα πόδια σε Λεωφόρο,Φιλαδέλφεια,Ριζούπολη,Αιγάλεω,¨τάφο του λαγού¨κ.λ.π.Η ανάγκη για συσπείρωση και οργάνωση όλου αυτού του τεράστιου πλήθους που λεγόταν και ένιωθε Θύρα 7,ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτική.Κάποιοι δεν μας γουστάρουν.Μας έβλεπαν σαν αγκάθι στα σχέδια τους για εξαφάνιση του Ολυμπιακού μας.Δεν ήθελαν με τίποτε να σηκώσουμε το δαφνοστεφανωμένο κεφάλι.
Και μας πολεμούσαν με κάθε τρόπο.Ήταν ειδικοί εξάλλου και στη λασπολογία,έλεγχαν και όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης,δεν ήταν και τόσο δύσκολο να μας ¨ρίξουν¨στα μάτια και στη συνείδηση του κόσμου.Εμείς όμως συνεχίζαμε απτόητοι.Γήπεδα γεμάτα όπου και αν παίζαμε,τρελαμένες κερκίδες,τα πούλμαν κομβόι στις εθνικές οδούς και όποιου τον έτρωγε η πλάτη του,του...την ξύναμε
Έχουμε φτάσει στις αρχές της δεκαετίας του ’90.Διοίκηση Σαλιαρέλη....Ο εγκάθετος του Βαρδινογιάννη έπρεπε να φύγει από τη διοίκηση όσο το δυνατόν γρηγορότερα.Ο σύλλογος μαράζωνε,ο κόσμος όμως πεισματικά γέμιζε κάθε Κυριακή το Καραϊσκακη.Οι άλλοι έπαιρναν τους παίχτες μας και τα πρωταθλήματα σκανδαλωδώς.Υπήρχαν τουλάχιστον 4 κλεμμένοι τίτλοι στα εννέα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα.Τι να πρωτοθυμηθώ.Τη διακοπή του αγώνα στη Φιλαδέλφεια στο 87ο λεπτό και ενώ κερδίζαμε με 2-1 και την επανάληψη του;
Το αφιέρωμά μας στο πιο Θρυλικό κλάμπ Ελλήνων οπαδών,αυτό τής Θύρας7,ολοκληρώνεται σε αυτό το τεύχος.Η Θύρα 7 όπως την έζησαν τα μέλη της της κατά τη δεκαετία του ’90,αλλά και οι προοπτικές που ανοίγονται για το πιό δυναμικό κομμάτι των φιλάθλων του Ολυμπιακού.
Τα χρόνια περνάνε, οι εποχές αλλάζουν.Θα περίμενε κανείς,όμως,να συμβεί το ίδιο και στη Θύρα 7.Η μαγκιά των γαύρων έξω από τους αγωνιστικούς χώρους,όσα χρόνια και αν περάσουν,παραμένει πάντα σημείο αναφοράς από τους αντιπάλους.Ότι κι αν λένε στους πιτσιρικάδες τους (για να μην χάνουν συνέχεια γενιές και γενιές νέων παιδιών όπως οι ίδιοι παραδέχονται εξάλλου),ότι κι αν καυχώνται,ξέρουν βαθιά μέσα τους ποιά είναιη αλήθεια.
Τι να μας πούν οι προγόνοι του Κεντέρη και οι άξιοι συνεχιστές του Μπάγκς Μπάνι...Το μόνο παρήγορο για τους αλλόθρησκους είναι ότι θα βάζουν εύκολα τα παιδιά τους για ύπνο από τα παραμύθια που θα τους λένε...Αλήθεια, άνοιξε τελικά το κατάστημα με μεταχειρισμένες μοτοσικλέτες στα Καμίνια;
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 παρατηρήθηκε ένας οργασμός στο συνδεσμιακό χώρο της Θύρα 7.Οι σύνδεσμοι άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια.Ο κόσμος του Ολυμπιακού ζητούσε το δικό του χώρο στην περιοχή του,να κυματίζει ψηλά η σημαία του Θρύλου. Porto Leone, Αγιοι Ανάργυροι,Βορ. Προάστια, Καλλίπολη, Χαϊδαρι, Πετρούπολη Κορυδαλλός, είχαν αρχίσει να προστίθενται στους ιστορικούς συνδέσμους Πειραιά-Αθήνας-Ερυθρόλευκης Στρατιάς για ν’ακολουθήσουν τα μετέπειτα χρόνια και οι υπόλοιποι : Καμίνια, Μπραχάμι, Γλυφάδα, Ν.Λιόσια, Ηλιούπολη, Νίκαια, Καλλιθέα, Π. Φάληρο, Σαλαμίνα, Πέραμα, Κυψέλη, Περιστέρη, Γαλάτσι, για να φτάσει αυτή τη στιγμή η Θύρα 7 ν’αριθμεί στο λεκανοπέδιο τουλάχιστον 10.000 οργανωμένα μέλη...10.000 άνθρωποι που ζούν και αναπνέουν για τη μεγάλη ιδέα του Ολυμπιακού, για τον Ολυμπιακό που τόσο γεμίζει τη ζωή μας.Στην αρχή κάθε σύνδεσμος ήταν αυτόνομος.Πολύ γρήγορα όμως οι αρχηγοί όλων των συνδέσμων κατάλαβαν ότι το ρητό ¨ισχύς εν τη ενώση¨ έπρεπε να γίνει πράξη...Δεν είχαμε εξάλλου να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας....Η αγάπη μας για τον Ολυμπιακό, ο κοινός μας πόθος για τη δημιουργία της καλύτερης κερκίδας σε ολόκληρο τον κόσμο, μας οδήγησε σε μία ιστορική, θα έλεγα, συνέλευση, την άνοιξη του 1995, όπου όλοι οι τότε σύνδεσμοι της Θύρας 7 παρέδωσαν τα χρήματα από τα ταμεία τους και δημιούργησαν την ενιαία Θύρα 7.
Τ’ονειρο είχε γίνει πραγματικότητα για όλους τους συνδέσμίτες του Ολυμπιακού, μία νέα εποχή ξεκίναγε για το συνδεσμιακό χώρο του Ολυμπιακού, που έβλεπε μπροστά και κατανοούσε τις ανάγκες της εποχής.
Το κοινό ταμείο αυτόματα σήμαινε και καλύτερη οργάνωση.Τόσο σε θέματα εισιτηρίων, όσο και σε θέματα εκδρομών (σε Ελλάδα αλλά και εξωτερικό), διοργάνωσης ετήσιου χορού, παραγωγής ημερολογίων,αγορά Τ-Shirt, κασκόλ, σημαιών και γενικότερα σε ότι έχει να κάνει με την ενίσχυση της Θύρας 7.
Δημιουργήθηκε ενιαία εγγραφή και συνδρομή, τα εισιτήρια στα μη μέλη κόστιζαν το ίδιο σε όλους τους συνδέσμους, δέν υπάρχει πια το τεράστιο άγχος για το πώς θα βγούν τα μηνιαία έσοδα,καθώς οι μικροί σύνδεσμοι πλέον έχουν μεγάλη βοήθεια από τα χρήματα που αποταμιεύουν στο κοινό ταμείο οι μεγαλύτεροι σύνδεσμοι. Επιπλέον, ενοικιάστηκαν και φτιάχτηκαν καλύτεροι χώροι, μεγαλύτεροι, με τηλεοράσεις, βίντεο, DVD , συνδρομητικά κανάλια, internet, με αποτέλεσμα οι σύνδεσμοι ν’αποκτήσουν αυτή τη στιγμή την έννοια του στεκιού που ο καθένας θα μπορεί ν’αφιερώνει περισσότερες ώρες από τον ελέυθερο του χρόνο και όχι απλά να προμηθεύεται το εισιτήριο του αγώνα και να φεύγει.Στα σύν ακόμα αυτής της κίνησης, ήταν η αγορά των γραφείων της κεντρικής Θύρας 7, του συνδέσμου της Αθήνας.Η διαφορά πλέον σε όλα τα επίπεδα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, καθώς και η εμπιστοσύνη από τα μέλη μας για το πού πηγαίνουν τα χρήματα από τις συνδρομές τους και πώς αξιοποιούνται και ¨γυρνάνε¨πάλι στους ίδιους.Είτε μέσω φτηνότερων εκδρομών σε Ελλάδα και εξωτερικό, είτε στον εξοπλισμό των χώρων που συχνάζουν. Και η Θύρα 7 δέν έμεινε όμως εκεί. Συνέχισε να οργανώνεται και να ¨επεκτείνεται¨χρησιμοποιώντας και άλλες μορφές έκφρασης και επικοινωνίας με όλους τους Ολυμπιακούς, είτε είναι μέλη της Θύρας 7 είτε όχι.
Ήδη εδώ και 7 χρόνια εκφράζει καθημερινά τις απόψεις της και ενημερώνει τον κόσμο της μέσα από τη μόνιμη στήλη της στην εφημερίδα ¨ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ¨, αλλά και μέσω της τηλεοπτικής της εκπομπής , εδώ και 3 χρόνια, απο το T.V MAGIC, με αποτέλεσμα πλέον ν’ακούγεται η φωνή της σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και να κρατάει συντροφιά σε χιλιάδες ομογενείς μας απο Αμερική και Καναδά, εώς Γαλλία,Σκωτία,Αγγλία,Γερμανία και Βέλγιο. Παράληλα, διατηρεί και τη δική της επίσημη ιστοσελίδα στον κυβερνοχώρο, με ηλεκτρονική διεύθυνση www.ultras7osfp.com. Τίποτα απ’όλα αυτά δέν έγινε τυχαία.Όταν όμως πρόκειτε για μία τέτοια καψούρα σαν τον Ολυμπιακό μας. Σίγουρα κάποια παιδιά έδωσαν το κάτι παραπάνω αφιερώνοντας πολλές ώρες από την προσωπική τους ζωή προκειμένου να φτάσουμε σήμερα τη Θύρα 7 εκεί που πραγματικά της αξίζει, εκεί που θέλαμε και ονειρευόμασταν. Στην κορυφή των οργανωμένων οπαδών αυτής της χώρας.Δεχτήκαμε και δεχόμαστε, βέβαια, έναν ανελέητο πόλεμο, απ’ολους αυτούς που ήθελαν ν’αποτύχει ο δικός μας αγώνας για να μην ακούγεται η φωνή των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού.
Προσπάθησαν να μας διαλύσουν απέρνοντας αμφιβολίες, να μας κάνουν να τσακωθούμε μεταξύ μας βάζοντας λόγια, αλλά είπαμε...ισχύς εν τη ενώσει! Φάγανε και εξακολουθούν να τρώνε τα μούτρα τους. Γιατί πάνω απ’ολα και οτιδήποτε βάζουμε το συμφέρον του Ολυμπιακού μας και όχι τις πρωσοπικές μας φιλοδοξίες, όπως κάνουν κάποιοι άλλοι που γλείφουν εκεί που έφτυναν...
Ανταποκριθήκαμε στο εγχείρημα που έθεσε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού όσον αφορά την εγγραφή μελών στον Ερασιτέχνη, τηρώντας την υπόσχεση μας στο συνέδριό μας στο Παπαστράτειο, εγγράφοντας 10.000 μέλη στον Ερασιτέχνη καί ήδη, μετά τις εκλογές που διεξήχθησαν τον περασμένο Δεκέμβριο στο σύλλογό μας , έχουμε εκπροσώπηση τόσο στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΑΕ, με τον Μιχάλη Κουντούρη, όσο και σε αυτό της ΚΑΕ, με τον Βασίλη Καραμαλή. Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις μας, καθώς τώρα πια ο ρόλος μας είναι πιο ενεργός στα κοινά του Ολυμπιακού μας, συμμετέχοντας και παίζοντας καθοριστικό ρόλο στο μέλλον του συλλόγου. Εμείς είμαστε εκείνοι που πηγαίνουμε σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας και του Εξωτερικού, σε όλα τ’αθλήματα,κάτω από αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, ακόμα και στις προπονήσεις. Δεν υπάρχουν όνειρα, μόνο στόχοι που πρέπει και θα τους πραγματοποιήσουμε.Ακόμα δεν έχουμε ζήσει τίποτα. Τα χρόνια που ακολουθούν θα εκτοξεύσουν τον Ολυμπιακό μας στην κορυφή της Ευρώπης, σε όλα τα αθλήματα. Κάποιοι μας ειρωνεύονται,όπως μας ειρωνευόντουσαν για τα πρωταθλήματα που δεν παίρναμε κάποτε και τώρα μετράμε 38.Σε λιγο θα προστεθει και τεταρτο αστερι στην δοξασμενη ερυθρολευκη φανελα μας !!!
Δεν ξέρω τί άλλο θ’αλλάξει στο συνδεσμιακό χώρο στα χρόνια που έρχονται. Ένα μόνο ξέρω με σιγουριά...Η Θύρα 7 δεν ξεχνά.
ΑΔΕΛΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ !!!!!!!!!!!!
ΘΡΥΛΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ !!!!!ΑLEX WEB RADIO/TV
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου