Κάποια πράγματα δεν μπορούν να ξεχαστούν εύκολα, όσο και αν ο πανδαμάτωρ χρόνος επουλώνει πληγές, αφαιρεί μνήμες, αλλοιώνει πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό ως κανόνα, διότι πέραν πάσης αμφιβολίας υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, ίσως βέβαια για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Κλασικό; Μπορεί... Στην οικογένεια του Ολυμπιακού έχουν μάθει να μην ξεχνούν εύκολα. Καλό για τους ίδιους και την ιστορία του συλλόγου που υπηρετεί ο καθένας από το δικό του μετερίζι, κακό για ορισμένους άλλους. Όπως και να 'χει, ο μεγαλύτερος αθλητικός οργανισμός της χώρας είθισται να τιμάει τους πραγματικούς "θρύλους" του. Όπως κάθε χρόνο στις 8 Φλεβάρη τα πάντα κινούνται γύρω από τη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, έτσι και η 11η Νοεμβρίου αποτελεί μια ημέρα-ορόσημο. Άλλωστε, ό,τι αφορά τον Ατίλιο, δεν μπορεί να μην αφορά και τον Ολυμπιακό (του).
Σαν σήμερα, πριν από 16 χρόνια, έπαψε να χτυπά η καρδιά ενός ανθρώπου, ο οποίος κυριολεκτικά ζούσε και ανέπνεε για την αρρώστια του. Ο Θρύλος ήταν η ζωή του, το οξυγόνο στα πνευμόνια του και η ριγωτή ερυθρόλευκη με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος ο λόγος ύπαρξής του. Όπου και αν αγωνιζόταν ο σύλλογος της καρδιάς του, αυτός εκεί δίπλα, με την τρομπέτα του έτοιμος να δώσει το σύνθημα για το "χέρια ρεεεεεεε..." και την ιαχή "Ολυμπιακός" να δονεί κάθε γήπεδο που έδινε την εκάστοτε μάχη του ο Σύνδεσμος.
Ο ηγέτης της εξέδρας, ο άνθρωπος που σέβονταν και αγαπούσαν όλοι, η μορφή εκείνη που δεν υπήρχε περίπτωση να προκαλούσε μίσος στον φίλαθλο κάθε ομάδας, έστω και αν υπήρξαν κάποιοι ανεγκέφαλοι που στο παρελθόν τόλμησαν να απλώσουν το "κουλό" τους πάνω του. Αυτός ήταν ο Ατίλιο, ο ένας του συνόλου, αλλά ο τόσο μοναδικός. Ποτέ του δεν ήθελε να ξεχωρίζει και να το παίζει "καμπόσος" και αυτό μπορούν το πιστοποιήσουν όλοι όσοι τον έζησαν από κοντά. Η Θύρα 7 ήταν το... πρώτο σπίτι του, όπως φυσικά τα τσιμέντα του παλιού "Γ. Καραϊσκάκης" δεν μπορούσε να τα αποχωριστεί για το κορυφαίο ποδοσφαιρικό "στολίδι" του κόσμου. Παίζει και να ξενέρωνε με την σημερινή μορφή του φαληρικού γηπέδου... Φυσικά αστειευόμαστε και είναι κρίμα που δεν πρόλαβε να ζήσει την αναγέννηση του Ολυμπιακού και το νέο "σπιτικό" του.
Πέρασαν 16 χρόνια, αλλά η τρομπέτα έμεινε, έστω και αν πλέον έχει αναλάβει ο Νίκος το ρόλο αυτό. Οι γνωρίζοντες καταλαβαίνουν... Άλλωστε, δίπλα στον Ατίλιο μεγάλωσαν φουρνιές νέων γαύρων και κοντά του έμαθαν ότι ο Ολυμπιακός είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας απλός σύλλογος. Για τους πιστούς του, είναι τρόπος ζωής. Για τον Βασίλη Δουρίδα, ήταν η ίδια του η ζωή. Ένα οξύ πνευμονικό οίδημα όμως, τον "απομάκρυνε" από την αγάπη του μόλις στα 53 του χρόνια και τον έστειλε να κάνει "κερκίδα" με τα υπόλοιπα αδέλφια του. Πέρασαν 16 χρόνια ήδη...
Ένα βίντεο προς τιμήν του Ατίλιο: | |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου